Με φρέσκο βλέμμα και ενέργεια που γεμίζει τη σκηνή, ο Βασίλης Βακάλης αναλαμβάνει έναν από τους πιο ιδιαίτερους ρόλους του παγκόσμιου κωμικού ρεπερτορίου: τον Φρανσουά Πινιόν, τον «ηλίθιο» στο περίφημο «Δείπνο Ηλιθίων» του Francis Veber. Η κωμωδία, που ανεβαίνει στο Metropolitan: The Urban Theater, έρχεται να ξανανοίξει με χιούμορ μια κουβέντα που όλοι κάνουμε συνήθως ψιθυριστά. Και ο ηθοποιός αποδεικνύει ότι έχει πολλά να πει για αυτό.
Ο Βασίλης Βακάλης μπορεί να μετρά μόλις δύο χρόνια ενεργού επαγγελματικού θεάτρου, όμως η διαδρομή του έχει ήδη αποκτήσει κατεύθυνση. «Είναι ο δεύτερος χρόνος που έχω ξεκινήσει ενεργά» εξηγεί, θυμούμενος πως η πρώτη του επαφή με τη σκηνή έγινε μέσω αντικατάστασης στην Παιδική Σκηνή, λίγο μετά την ολοκλήρωση της δραματικής σχολής του Βουτσινά. Παράλληλα, η Φιλολογία που σπούδασε στο ΑΠΘ παραμένει κομμάτι της καθημερινότητάς του, αφού, όπως λέει, «εξασκώ τις σπουδές μου κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα».
Το «Δείπνο Ηλιθίων», όμως, είναι μια τελείως διαφορετική πρόκληση. Το έργο έχει ήδη αφήσει γερό αποτύπωμα στην Ελλάδα: «Είχε παιχτεί με τρομερή επιτυχία στην Αθήνα, με τη μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου, την ίδια που έχουμε και εμείς. Πήγε για τέσσερα ή πέντε χρόνια», θυμάται ο ηθοποιός. Σε αυτό προσθέτει και τη διεθνή απήχηση της κινηματογραφικής εκδοχής: «Είναι ένα έργο που σχεδόν όλοι έχουν δει την ταινία».
Κι όμως, πίσω από το τρομερά κωμικό περιτύλιγμα, κρύβεται ένα κοφτερό κοινωνικό σχόλιο. «Το κεντρικό ζήτημα στο έργο είναι τελικά ποιος είναι ο ηλίθιος και ποιον εμείς θεωρούμε ηλίθιο», σημειώνει. Ο ίδιος παραδέχεται ότι ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι αθώος ούτε ακίνδυνος: «Γενικότερα δεν μου αρέσουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί στην καθημερινότητα. Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να τους λέει, αλλά για μένα ο ηλίθιος είναι κάποιος που πάει κόντρα στα δικά μου πιστεύω, στις συνήθειες και στον χαρακτήρα μου».
Αυτή η αντίφαση κάνει τον χαρακτήρα του Φρανσουά Πινιόν ακόμη πιο γοητευτικό. «Ο Πινιόν είναι ένας άνθρωπος που για τους δικούς του λόγους έχει αναπτύξει μια αγάπη για τις μακέτες. Παίρνει σπουδαία έργα μηχανικής και τα φτιάχνει με σπίρτα. Αυτό κεντρίζει το ενδιαφέρον του “έξυπνου” Πιερ Μπροσάν». Στο σύμπαν του έργου, οι ιδιοτροπίες των ανθρώπων , ειδικά όσων «συλλέγουν» πράγματα, γίνονται αντικείμενο χλεύης. «Αυτή η ιδιαιτερότητα φαίνεται στον έξυπνο παράταιρη και παράξενη και γίνεται ευκαιρία χλευασμού», τονίζει.
Όσο για την παράσταση, ο ρυθμός της είναι από μόνος του πρόκληση. «Μου αρέσει ο ρυθμός του έργου. Είναι καταιγιστικός. Οι ατάκες πηγαίνουν πινγκ πονγκ. Έχει μαξιμαλισμό στην κίνηση. Η υπερβολή σε έναν βαθμό προκαλεί και το γέλιο, άρα πρέπει να υπάρχει και στο σώμα». Σε συνδυασμό με τη λεπτομερή σκηνοθετική ματιά του Πασχάλη Αραμπατζή, ο Βακάλης χτίζει έναν Πινιόν που δεν γελοιοποιείται αλλά ανθίζει μέσα στην αθωότητά του.
Δεν είναι όμως μόνο θέμα γέλιου, είναι θέμα αναγνώρισης. «Νομίζω ότι όλοι έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να χαρακτηρίζει κάποιον ‘ηλίθιο’ και όλοι έχουμε νιώσει ότι στα μάτια κάποιων τρίτων είμαστε εμείς ο ηλίθιος της βραδιάς», λέει με μια δόση τρυφερότητας. Για τον ίδιο, το έργο συνομιλεί κατευθείαν με τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα: «Ζούμε σε μια εποχή που δημιουργεί υπερτροφικά εγώ και τα διογκώνει, έχουμε γύρω μας ανθρώπους αλαζόνες. Ο Πιερ Μπροσάν αντιπροσωπεύει τέτοιους χαρακτήρες. Ο Φρανσουά Πινιόν, από την άλλη, είναι το αντίπαλον δέος: ένας άνθρωπος που θέλει να βλέπει το καλό, που έχει αθωότητα και δεν σκέφτεται ύπουλα».
Ο Βασίλης Βακάλης προσεγγίζει τον Φρανσουά Πινιόν όχι ως «ηλίθιο», αλλά ως καθρέφτη. Μέσα από τον ρόλο του, μας θυμίζει ότι οι ταμπέλες που βάζουμε στους άλλους λένε περισσότερα για εμάς παρά για εκείνους. Το «Δείπνο Ηλιθίων» δεν γελά με την αφέλεια, γελά με την αλαζονεία. Και ο Βακάλης, με τη ζεστασιά και τη διαύγειά του, προσφέρει μια ερμηνεία που κάνει το κοινό να ξανασκεφτεί — και, επιτέλους, να γελάσει για τους σωστούς λόγους.
Metropolitan: The Urban Theater
12 Δεκεμβρίου – 4 Ιανουαρίου
