Ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του στα καλά καθούμενα όταν καταπλακώθηκε από σοβά που αποκολλήθηκε από οικοδομή. Το συζητήσαμε, το ξεχάσαμε, δυστυχώς θα ξανασυμβεί. Παλιές οικοδομές, αδιαφορία για την συντήρηση, κακή κατασκευή, ατυχείς εμπνεύσεις αρχιτεκτόνων που σχεδιάζουν επί χάρτου αγνοώντας ποιοι θα τις κατασκευάσουν και σε ποιους θα τις παραδώσουν, αυθαίρετες μεταγενέστερες προσθήκες άρπα κόλα, όλα αυτά δημιούργησαν ένα απειλητικό και δυνητικά θανατηφόρο μείγμα.
Δεν σώζεται η κατάσταση. Υψώστε το κεφάλι καθώς περνάτε μπροστά από μία οικοδομή γραφείων και δείτε πόσες εξωτερικές μονάδες κλιματιστικών κρέμονται από πάνω σας. Στις παλαιότερες, οι βάσεις έχουν σκουριάσει. Κάποτε μία θα λυγίσει και μία βίδα θα χαλαρώσει. Μπορείς να απαγορεύσεις αυτά τα κλιματιστικά; Θα ερημώσουν οι οικοδομές. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον καλό Θεό. Τουλάχιστον ας γίνει, ό,τι μπορεί.
Λοιπόν, πάλι το Κράτος; Όντως, κατάντησε γελοίο να περιμένουμε τα πάντα από το Κράτος αλλά, ειδικά εδώ, φαίνεται αναπόφευκτο. Αυτό το Κράτος που είναι ακριβό στα πίτουρα και φτηνό στ’ αλεύρι, που η γραφειοκρατική νομενκλατούρα του, σε ευθυγράμμιση με την γραφειοκρατία πέριξ της Place Schumann, δικαιολογεί την ύπαρξή της ρυθμίζοντας κάθε πτυχή της ιδιωτικής και επιχειρηματικής ζωής με καταιγισμό από «ρυθμίσεις», «πλατφόρμες» και «Κανονισμούς», απέχει πλήρως από την ασφάλεια των οικοδομών η οποία βρίσκεται στο κέντρο των υποχρεώσεών του.
Δεν είναι ούτε πρωτότυπη ούτε σοφή η ιδέα να καθιερωθεί ένα πιστοποιητικό ασφάλειας των οικοδομών το οποίο θα εκδίδεται περιοδικά, ύστερα από επιθεώρηση μηχανικού. Το ΤΕΕ που μια χαρά δουλεύει το λόμπι με όλες τις κυβερνήσεις, θα πετούσε την σκούφια του. Και ειδικά αυτό, δεν θα ήταν ρουσφέτι όπως τα τόσα που προηγήθηκαν και φόρτωσαν τις μεταβιβάσεις ακινήτων με ένα σωρό άχρηστα πιστοποιητικά. Όπως το πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης που κανένας ποτέ δεν διαβάζει. Ή την ηλεκτρονική ταυτότητα ακινήτου για να πουλήσεις ένα χωράφι η οποία κοστίζει περισσότερο απ’ όσο αξίζει το χωράφι! Μία άλλη, παράλληλη ιδέα θα ήταν η υποχρεωτική, με βαρύ πρόστιμο επί παραλείψεως, ασφάλεια αστικής ευθύνης για τραυματισμό ή θάνατο τρίτων -οπότε οι ασφαλιστικές εταιρείες θα ανάγκαζαν τους ιδιοκτήτες ακινήτων να συντηρούν τα ακίνητα. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες προτάσεις. Αλλά όλες συνεπάγονται πολιτικό κόστος. Και αυτή μπορεί να είναι η μόνη αιτία που καμία κυβέρνηση δεν καταπιάστηκε με το πρόβλημα.
Προφανώς θα γκρινιάξουν οι ιδιοκτήτες ακινήτων. Θα πέσει και πολλή κλάψα από τους τηλεοπτικούς λαϊκιστές που κάνουν περιουσίες τραγουδώντας του λαού τα ντέρτια. Αλλά η αιτία για την οποία τόσες οικοδομές αποτελούν δημόσιους κινδύνους μολονότι τα διαμερίσματά τους χρυσοπληρώνονται, δεν είναι η ανέχεια. Είναι η τσιγγουνιά. Ή, για την ακρίβεια, η συνολική αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να αντιληφθεί κάθε τι κοινόχρηστο και κοινόκτητο ως «δικό της» για το οποίο έχει υποχρεώσεις. Η επιπολαιότητα είναι τόσο μεγάλη ώστε όχι μόνο αδιαφορούν για την ηθική ευθύνη αλλά ακόμη και την ποινική και αστική. Ο ίδιος άνθρωπος που στην συνέλευση της πολυκατοικίας για την συντήρηση της πρόσοψης κάνει τον ψόφιο κοριό, είναι ο πρώτος που θα ζητήσει από τον διαχειριστή να επισκευάσει αυθημερόν το ασανσέρ -και ας μένει στον πρώτο όροφο. Αυτά που του φαίνονται πολλά για να μην κινδυνεύσουν οι περαστικοί, τα σκάει κανονικά στο συνεργείο για να μην μείνει ούτε μέρα χωρίς ΙΧ. Ή για δέκα μέρες διακοπές στο Πευκοχώρι.
Με αυτή την αθλιότητα, η Πολιτεία δεν επιτρέπεται να συμβιβαστεί.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 01.06.2025