Γράφει
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Καζάνι που βράζει θυμίζει το Αριστοτέλειο, μετά τις αποκαλύψεις του προηγούμενου φύλλου της «ΜτΚ» για φαινόμενα που δεν συνάδουν με τις αρχές της ισονομίας και της διαφάνειας και δεν περιποιούν τιμή για την ακαδημαϊκή κοινότητα.
Οι αποκαλύψεις για σημαντικά -και πέραν των προβλεπόμενων από το καθορισμένο πλαίσιο- επιμίσθια σε καθηγητές που ασκούν καθήκοντα διοίκησης, αλλά και αναθέσεις αμειβόμενων υπηρεσιών σε συγγενικά τους πρόσωπα, έβγαλαν στην επιφάνεια τα «κοινά μυστικά» της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Όλοι ξέρουν τι γίνεται και οι περισσότεροι σχολιάζουν ανώνυμα και χαμηλόφωνα είτε για να μην κάνουν κακό, είτε για να μην βρουν τον μπελά τους, είτε επειδή κι αυτοί έλαβαν στο παρελθόν, λαμβάνουν τώρα ή ευελπιστούν να λάβουν κάποιο «κομμάτι» των παράτυπα διακινούμενων καρπών.
Οι λίγοι που διαμαρτύρονται και φωνάζουν, στην καλύτερη περίπτωση απομονώνονται και δεν εισακούονται, ενώ συνήθως αντιμετωπίζουν την δυσφορία των ευνοημένων και την κατηγορία πως παίζουν παιχνίδι κατά του ΑΠΘ και είναι βαλτοί κάποιων…
Γνωστή ιστορία. Εκείνοι που επικρίνουν τον τύπο επειδή δεν ελέγχει τις κάθε είδους εξουσίες και τον τρόπο διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, οι ίδιοι γκρινιάζουν όταν αυτή η κριτική θίγει τα συμφέροντά τους- με την ευρεία έννοια του όρου- ή… λερώνει την αυλή τους. Τότε, έχουμε το… «εμείς είμαστε το πρόβλημα»; «γιατί ασχολείστε με αυτήν την περίπτωση κι όχι την άλλη», «αν έχετε κάτι να καταγγείλετε, να πάτε στον εισαγγελέα» και άλλα καθόλου πρωτότυπα.
Η ιστορία, ξεκίνησε από μια αθώα και γλυκιά συνενοχή: για να ξεπεράσουν τους περιορισμούς προσλήψεων διοικητικών υπαλλήλων που ήταν αναγκαίοι για να καλυφτούν τα πραγματικά κενά που προέκυψαν είτε από αποχωρήσεις λόγω συνταξιοδότησης, είτε από νέες ανάγκες καθώς τα τμήματα αυξάνονταν και μαζί τους οι απαιτήσεις για προσωπικό, οι τότε πρυτάνεις (κάποιες δεκαετίες πριν) ζητούσαν από τις εταιρείες που κέρδιζαν τους διαγωνισμούς φύλαξης και καθαριότητας του ιδρύματος, να περιλάβουν στις λίστες του προσωπικού τους κάποιους πρόσθετους. Αυτοί οι…φυτευτοί, εμφανίζονταν ως εργάτες καθαριότητας ή φύλακες, ενώ στην πραγματικότητα προορίζονταν για θέσεις διοικητικού προσωπικού. Έτσι, με προφορική εντολή, κατευθύνονταν σε διοικητική υπηρεσία, σε εργαστήριο, σε σπουδαστήριο ή οπουδήποτε αλλού αν και στα χαρτιά εμφανιζόταν ως εργάτες καθαριότητας ή φύλακες και εισέπρατταν την αμοιβή τους ως τέτοιοι από τον εργολάβο.
Αυτή η «γλυκιά αμαρτία» βόλεψε όλους.
Το υπουργείο παιδείας, γιατί έλυνε το πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού και είχε ικανοποιημένους τους πρυτάνεις.
Toυς εργολάβους, γιατί δεν έχαναν τίποτα καθώς όλο το επιπλέον κόστος το κάλυπτε αυξάνοντας το ύψος της εργολαβίας το πανεπιστήμιο, ενώ θα μπορούσαν να έχουν και κάποιο ιδιαίτερο όφελος εξυπηρετώντας- κρατώντας στο χέρι τους εντέλλοντες.
Τους διοικητικούς υπαλλήλους, γιατί αποκτούσαν ανθρώπους που τους βοηθούσαν στη δουλειά που αλλιώς θα έπρεπε να κάνουν μόνοι τους και οι οποίοι ανεξαρτήτως των ικανοτήτων ή των τυπικών τους προσόντων, δεν μπορούσαν να καταλάβουν θέσεις ευθύνης (όντας … τυπικά καθαρίστριες ή φύλακες).
Τους καθηγητές, γιατί διέθεταν οι υπηρεσίες προσωπικό για να διεκπεραιώνουν γρήγορα τις υποθέσεις τους.
Τους ίδιους τους εργαζόμενους, επειδή οι ψευδεπίγραφες συμβάσεις τους ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να έχουν, καθώς άπαντες δεν επιλέγονταν με κάποια διαγωνιστική – αξιοκρατική διαδικασία, αλλά επειδή τους πρότεινε κάποιος.
Όλοι ευχαριστημένοι λοιπόν. Όλοι βεβαίως, εκτός από το δημόσιο που αν είχε σοβαρούς υπερασπιστές θα φώναζε για τα σκορπισμένα λεφτά και τους νέους που θα ήθελαν μια τέτοια δουλειά αλλά δεν έχουν ευκαιρία διεκδίκησης, καθώς στερούνται μπάρμπα στην Κορώνη…
Την συνέχεια, μπορείτε εύκολα να την αντιληφθείτε...
Με το πέρασμα των χρόνων, οι εργολαβικοί μακράς διάρκειας που στο μεταξύ έγιναν εκατοντάδες (κυριολεκτώ) άρχισαν να διαμαρτύρονται. Αντί να είναι ευχαριστημένοι που μπήκαν λάθρα και είναι σε γραφεία ενώ οι όμοιοί τους -συμβασιούχοι του ίδιου εργολάβου- δουλεύουν φαράσι ή φύλαξη κτιρίων στο αγιάζι, δυσφορούσαν επειδή οι αμοιβές τους- ως προσωπικό φύλαξης και καθαριότητας- υπολείπονταν των νομότυπων διοικητικών υπαλλήλων.
Άρχισαν λοιπόν να πιέζουν τις άκρες τους, για… συμπλήρωμα. Ο τρόπος βρέθηκε. Εκτός από εργάτες καθαριότητας και φύλαξης, τους έβαζαν ως βοηθητικό προσωπικό στα ερευνητικά προγράμματα για να τσιμπούν ως εξτραδάκι τη διαφορά.
Το νέο αυτό παράθυρο, εκμεταλλεύτηκαν και άλλοι- καθηγητές κυρίως- που έβαζαν συζύγους, παιδιά, αδέρφια και κάθε άλλον ευνοούμενο, στα ερευνητικά τους προγράμματα, παίζοντάς το γενναιόδωροι με λεφτά του κράτους. (Όλοι αυτοί αμοίβονται άνευ λόγου και αιτίας)
Ο χρόνος περνούσε. Πρυτάνεις κι αντιπρυτάνεις, κοσμήτορες, πρόεδροι και συγκλητικοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλον και αφού… υποχρεούνταν να συνεχίσουν με τις υπογραφές τους να νομιμοποιούν τις αυθαιρεσίες και τα ρουσφέτια των προκατόχων τους, σκέφτηκαν στα ερευνητικά προγράμματα που χρηματοδοτούμε, δεν προσθέτουμε και ένα για εμάς και για τα γραφεία μας έτσι ως αποζημίωση για την…προσφορά μας; Πρότειναν λοιπόν, το ενέκριναν οι ίδιοι και ανέθεσαν στους εαυτούς τους ένα δήθεν ερευνητικό πρόγραμμα για την μελέτη βελτίωσης της διοίκησης του πανεπιστημίου…
Κάπως έτσι, έβγαζαν στην πάρτι τους από 500 μέχρι 2000 ευρώ μηνιαία.
Όλα αυτά μπορούν και γίνονται, καθώς η συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων, έχει μετατραπεί σταδιακά σε μηχανισμό εκκόλαψης μικρών και μεγαλύτερων σκανδάλων.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται η λύση: στην αποκατάσταση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, ως μοντέλου που εγγυάται την ακαδημαϊκή ελευθερία και όχι που επιτρέπει την ασυδοσία και την υπέρβαση των νόμων που ισχύουν σε όλους τους άλλους τομείς της χώρας.
Ιδού η Ρόδος αγαπητά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Μπορείτε να επιχειρήσετε το… πήδημα;
Κι επειδή είναι δύσκολο να διορθωθούν μεμιάς αμαρτίες δεκαετιών, μπορείτε να αποφασίσετε τουλάχιστον να βάλετε τέλος στην αναπαραγωγή των ίδιων παράτυπων, ευνοιοκρατικών και ρουσφετολογικών λειτουργιών;
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 18.05.2025