Γράφει
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Ξεκίνησα το μεσημεράκι της Παρασκευής να γράφω ότι δεν θα ήθελα να είμαι ούτε ψύλλος στον κόρφο του Κυριάκου Μητσοτάκη καθώς δεν του έφτανε η ακρίβεια που δεν μαζεύεται και δε συμμαζεύεται, η ολοένα και πιο έντονες γεωπολιτικές αναταραχές στη Μέση Ανατολή και φυσικά τα πιο σοβαρά ζητήματα που άπτονται της εθνικής μας εξωτερικής πολιτικής με Τουρκία και Λιβύη, ήρθε με ευρωπαϊκό ραβασάκι και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το οποίο έχει άρωμα... υπουργικό και μια ευρωπαϊκή εισαγγελία που διόλου αστειεύεται.
Λίγη ώρα αργότερα κι ενώ ο καύσωνας «έκαιγε» λιγότερο και από το πολιτικό θερμόμετρο, ο πρωθυπουργός επέδειξε πρωτοφανή και ακαριαία αντανακλαστικά. Αφού έμαθε τις λεπτομέρειες, ζήτησε, έλαβε και έκανε αμέσως αποδεκτές τις παραιτήσεις του Μάκη Βορίδη και τριών υφυπουργών της κυβέρνησής του που ήταν στις σελίδες της δικογραφίας που μας ήρθαν από την Ευρώπη.
Οι αναταράξεις που θα ακολουθήσουν καθώς δεν είναι σύνηθες ούτε η ανάληψη ευθύνης, ούτε η παραίτηση (καρατόμηση) τεσσάρων του υπουργικού συμβουλίου σε μια στιγμή και μάλιστα για σκάνδαλο μεγατόνων, θα είναι πολλές. Και φυσικά η υπόθεση δεν τελειώνει εκεί και όλα καλά.
Κάθε άλλο, καθώς αυξάνουν οι προσδοκίες των πολιτών και οι απαιτήσεις για διαλεύκανση και πραγματική απόδοση ευθυνών. Πρέπει βέβαια, από... χθες να ασχοληθούμε με το κομμάτι του καταλογισμού των αχρεωστήτως καταβληθέντων ή όπως θεωρηθούν-καταλογιστούν τα ποσά ώστε να μπορούν να βρεθούν και να γυρίσουν πίσω. Με την ευκαιρία θυμήθηκα και τα 10,11 έως 21 εκατομμύρια (σύμφωνα με κάποιες εκδοχές) που εξαφανίστηκαν από τα ταμεία του Δήμου Θεσσαλονίκης επί Παπαγεωργόπουλου. Ο τότε δήμαρχος καταδικάστηκε αρχικά σε ισόβια, έπειτα η ποινή έπεσε στην 5ετία και πριν αλέκτωρ λαλήσαι... 2 έτη, βρέθηκε να κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος για λόγους υγείας. Όμως τα λεφτά ποτέ δεν επέστρεψαν. Μήπως είναι ευκαιρία κάποτε να αναζητηθούν και να επιστρέψουν; Γιατί σε αυτή τη χώρα όσοι έχουν υπεξαιρέσει κρατικά λεφτά, με εξαίρεση τον Άκη και κάποια ακίνητα που του κατασχέθηκαν, ουδείς τα επέστρεψε...
Όσο γιατί προκλήθηκε τέτοιος πολιτικός σεισμός ένα καυτό απόγευμα Παρασκευής, οι διάλογοι που περιγράφονται στο πόρισμα της OLAF -και αποτυπώνουν την καθημερινή «λειτουργία» του ΟΠΕΚΕΠΕ- είναι ενδεικτικοί. Όχι απλώς ενός πλιάτσικου. Αλλά ενός πλιάτσικου απολύτως ελληνικού: με βοσκοτόπια, πρόβατα, χωριά και πολιτευτάδες. Με άρωμα κομματικού καφενείου και ύφος «δώστα όλα, δεν τρέχει τίποτα».
Μια σκηνή που επαναλαμβάνεται:
Ένας υπάλληλος λαμβάνει ένα τηλεφώνημα. Στην άλλη γραμμή, μια γνώριμη φωνή – συνήθως από πολιτικό γραφείο:
– «Είναι ο ξάδερφος του Στέφανου, του βουλευτή. Θα σου στείλω το ΑΦΜ, απλώς πέρνα την αίτηση να τελειώνουμε».
– «Ναι, αλλά έχει πρόβλημα. Δεν βγαίνουν τα στρέμματα, ούτε οι ενισχύσεις...»
– «Πέρνα την. Δικό μας παιδί είναι. Θα χρεώσεις ‘έκτακτη περίσταση’.»
Σε άλλη περίπτωση, ένας φάκελος επιστρέφεται στον αρμόδιο ελεγκτή με χειρόγραφη σημείωση από προϊστάμενο:
«Μην προχωρήσεις σε ακύρωση. Έχει παρέμβει ο βουλευτής. Περιμένουμε εντολή από πάνω».
Ένας τεχνικός του ΟΠΕΚΕΠΕ λαμβάνει μήνυμα μέσα στη νύχτα:
– «Στις 23:30 θα μπουν δύο αιτήσεις στο σύστημα. Άνοιξε το backend για μισή ώρα. Μην το πεις πουθενά».
– «Μα η προθεσμία έχει λήξει».
– «Δεν σε ρώτησα αυτό».
Κάποιος άλλος ρωτάει αφελώς γιατί εγκρίθηκε επιδότηση 50.000 ευρώ σε κάποιον χωρίς καταγεγραμμένα ζώα.
Η απάντηση έρχεται λακωνική: «Είναι από τα ‘ειδικά’ παιδιά. Μην το σκαλίζεις».
Και ίσως το πιο ελληνικό όλων:
Ένας μικρός παραγωγός που βλέπει την αίτησή του να απορρίπτεται προσπαθεί να καταλάβει το γιατί.
– «Μα εγώ τα δικαιολογητικά τα είχα όλα. Γιατί κόπηκα;»
– «Δεν ξέρω. Ρώτα κανέναν βουλευτή. Ίσως σε βάλουν του χρόνου.»
Αυτοί οι διάλογοι αποτυπώνουν όχι απλώς μια παθογένεια. Αλλά ένα σύστημα εξουσίας που συνεχίζει να λειτουργεί με «χαρτάκια», με γνωριμίες, με ψηφαλάκια και ο μοναδικός... εκσυγχρονισμός είναι το WhatsApp...
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 29.06.2025