Γράφει
Νίκος Ηλιάδης
Την περασμένη Πέμπτη ανακοινώθηκε από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη ότι τη θέση της προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του «Ελληνικού Φεστιβάλ ΑΕ» αναλαμβάνει η τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Η ανακοίνωση ξάφνιασε πολλούς καθώς είναι η πρώτη φορά που ένα πρόσωπο το οποίο υπηρέτησε στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα αναλαμβάνει κάποιο άλλο, κατώτερο.
Της ανακοίνωσης ακολούθησε μπαράζ επικριτικών έως απαξιωτικών σχολίων προς το πρόσωπό της, κυρίως από τους γνωστούς κύκλους και τα μέσα ενημέρωσης τα οποία στάθηκαν εχθρικά απέναντί της καθόλη τη διάρκεια της πενταετούς θητεία της στην Ηρώδου Αττικού.
Μίλησαν για ξεπεσμό, για συναλλαγή (με ποιον άραγε; Με την κυβέρνηση η οποία δεν ανανέωσε τη θητεία της;), καθώς και για βόλεμα, υπαινισσόμενοι ότι ο διορισμός συνοδεύεται από αντιμισθία.
Είναι οι ίδιοι κύκλοι οι οποίοι θεωρούν πολύ φυσιολογικό ένας πρώην πρωθυπουργός να... υποβιβάζεται σε ρόλο προέδρου μιας συνεταιριστικής καπνικής οργάνωσης ή σιωπούν όταν ένας άλλος πρόεδρος της Δημοκρατίας περιφέρεται δεξιά και αριστερά (κατά κυριολεξία) έχοντας μοναδικό πλέον στόχο ζωής τον με κάθε τρόπο εξοβελισμό του νυν πρωθυπουργού από το Μέγαρο Μαξίμου επειδή δεν τον επανέφερε στο γειτονικό προεδρικό μέγαρο.
Ποια θα πρέπει να είναι, λοιπόν, η μοίρα των «πρώην»;
Μήπως οφείλουν να κλειστούν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους, ιδιωτεύοντας ή έστω, να περιφέρονται σε παρουσιάσεις βιβλίων προμηνύοντας επερχόμενα δεινά;
Ή μήπως, για να ξεμπερδεύουμε μια κι έξω με δαύτους, θα ήταν προτιμότερο να εκτοπιστούν σε κάποιο πολιτικό νεκροταφείο παλαιμάχων;
Οι «πρώην», όταν αφυπηρετούν, μπορεί να χάνουν τα πολιτικά αξιώματα, διατηρούν όμως ακέραια την ιδιότητα του πολίτη. Και με αυτήν την ιδιότητα έχουν κάθε δικαίωμα να επιλέξουν τι θα κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους.
Βεβαίως, επειδή δεν πρόκειται για “απλούς πολίτες” όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, γι' αυτό και οι επιλογές τους θα υποβάλλονται διαρκώς στη βάσανο της δημόσιας κριτικής.
Εμένα, πάντως, διόλου δεν με χαλάει που ο Κώστας Καραμανλής, μετά το πέρας της πρωθυπουργικής θητείας του και της μακράς πολιτικής αγρανάπαυσης που ακολούθησε, δραστηριοποιήθηκε ως πρόεδρος των εταιρειών της Συνεταιριστικής Ένωσης Καπνοπαραγωγών Ελλάδας. Εφόσον αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τους σκοπούς της ΣΕΚΕ, πολύ καλά έκανε και δέχθηκε να αναλάβει αυτή τη θέση.
Το ίδιο ισχύει τώρα και για την Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Νομίζω ότι η προσωπικότητα και το κύρος που τη συνοδεύει μετά τη θητεία της στο κορυφαίο πολιτειακό αξίωμα, την καθιστούν ιδανική για πρέσβειρα του μεγαλύτερου καλλιτεχνικού φεστιβάλ της χώρας. Διότι αυτόν το ρόλο και αυτόν τον συμβολισμό έχει το συγκεκριμένο αξίωμα.
Σχολιάζουν πολλοί, και τώρα με την Σακελλαροπούλου και πριν με τον Καραμανλή, ότι «δεν μπορεί να γίνεσαι από δήμαρχος κλητήρας».
Το είχα ξανακούσει αυτό και όταν ο επί δεκαετία δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης αποφάσισε να είναι ένας απλός υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.
Και διερωτώμαι: εφόσον εκείνοι δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να μεταπέσουν σε «κλητήρες», όπως θεωρούν ορισμένοι, εμάς τι μας κόφτει;