Κωνσταντίνος Ρήγος στη «ΜτΚ»: Ο έρωτας είναι μία επαναστατική πράξη

Επιστρέφει μετά από 18 χρόνια στο ΚΘΒΕ και μιλά για την παράσταση που σκηνοθετεί

Τον θυμόμαστε στη Θεσσαλονίκη ως επικεφαλής του Χοροθεάτρου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, μίας ομάδας που άφησε εποχή στην πόλη, που έγινε επίκεντρο του ενδιαφέροντος της νεολαίας και όχι μόνο, που «στέγασε» μία παραμελημένη για τη χώρα μας τέχνη και έδωσε διέξοδο σε πολλούς χορευτές.

Όμως, το εγχείρημα έληξε άδοξα, αφού το Χοροθέατρο καταργήθηκε και εκείνος έφυγε από τον οργανισμό. «Το ότι σταμάτησε όλη αυτή η δουλειά έτσι ξαφνικά, στο απόγειό της, και ταυτόχρονα διαλύθηκε μετά από εμένα, το ότι έχει μείνει η Θεσσαλονίκη χωρίς μία στέγη χορού, χωρίς οι νέοι να έχουν την ανάγκη να πάνε να δουν την τέχνη αυτή και οι χορευτές να βρουν δουλειά, είναι κάτι, κατά τη γνώμη μου, δραματικό και πρέπει κάποια στιγμή, στο άμεσο μέλλον, να λυθεί», επισημαίνει.

Από τότε μέχρι σήμερα ο Κωνσταντίνος Ρήγος άλλαξε και ταυτόχρονα παρέμεινε ο ίδιος. Φεύγοντας από εδώ πέρασε μία δύσκολη περίοδο. Οι συνθήκες για εκείνον μεταβλήθηκαν, ασχολήθηκε με άλλα πράγματα, πολύ περισσότερο με το θέατρο, ενώ τώρα είναι στο μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. «Έχει πάρει έναν άλλο δρόμο η ζωή μου», λέει στη «ΜτΚ».

Το φρέσκο βλέμμα του όμως παρέμεινε ως είχε. Τώρα, μετά από 18 χρόνια επιστρέφει στο ΚΘΒΕ με άλλο «ρόλο», σκηνοθετώντας το κλασικό έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σέξπιρ. «Είναι πολύ συγκινητικό. Το Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ είναι μία πολύ μεγάλη ιστορία για μένα. Το ότι έρχομαι στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών που κάναμε τις περισσότερες παραστάσεις, το ότι ξαναείδα το γραφείο που είχα και όλους αυτούς τους χώρους όπου παρουσιάζαμε παραστάσεις και κάναμε πρόβες, το ότι συναντήθηκα ξανά με όλους τους ανθρώπους του οργανισμού, τους τεχνικούς που με αγκαλιάζουν μόλις με βλέπουν, με γεμίζει φως. Ταυτόχρονα αισθάνομαι σαν να επιστρέφω σε κάτι που για μένα ουσιαστικά δεν τελείωσε, με την έννοια ότι το Χοροθέατρο έχει πάντα τη θέση του στην καρδιά μου και το μνημονεύω πάρα πολύ συχνά. Ήταν εξάλλου και κάτι που με βοήθησε πολύ να εξελιχθώ και να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου», επισημαίνει.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν νέοι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ, αλλά και σπουδαστές της δραματικής σχολής του οργανισμού. «Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Έτσι ακριβώς ήμασταν και εμείς τότε που δούλευα εδώ. Όλα τα παιδιά ήταν νέα, το ίδιο και οι χορευτές και εγώ. Ήταν μία άλλη εποχή. Έβλεπα κάποια βίντεο από παλιές παραστάσεις εκείνων των χρόνων και υπήρχαν σε αυτά ηθοποιοί που τώρα είναι πρωταγωνιστές στην Αθήνα. Ήταν δηλαδή στο Χοροθέατρο και χόρευαν στα σύνολα. Τώρα συναντάω μία καινούρια γενιά και νομίζω ότι αυτό είναι το πιο ωραίο», τονίζει.

Ένα έργο για την εφηβική βία

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κωνσταντίνος Ρήγος καταπιάνεται με το συγκεκριμένο θεατρικό κείμενο. Το είχε σκηνοθετήσει ξανά πριν από 8 χρόνια στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με έναν λίγο πειραματικό, σχεδόν στουντιακό τρόπο. Είχε όμως μείνει ανεκπλήρωτο μέσα του. Έτσι, όταν συζήτησαν με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ Αστέρη Πελτέκη, σκέφτηκε πως ήθελε να ολοκληρώσει τα κατάλοιπά του με το έργο. «Άλλαξα τελείως τη σκέψη μου πάνω σε αυτό. Πήρα την εκπληκτική μετάφραση του Διονύση Καψάλη και άλλαξα τον τρόπο σύνθεσης όλης της παράστασης. Ουσιαστικά είναι κάτι καινούριο σε όλα, εκτός από τη βασική ιδέα του σκηνικού που παραμένει η ίδια. Μου αρέσει γιατί είναι ένα έργο πολυδιάστατο που μιλάει για την εφηβική βία αλλά και τις μάχες ανάμεσα σε δυο καπιταλιστικές εξουσίες, δηλαδή δύο οικογένειες που κυριαρχούν σε μία πόλη. Αυτό είναι ένα διαχρονικό θέμα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι δύο ήρωες ενάντια στο πρέπει ερωτεύονται με την πρώτη ματιά και αποφασίζουν να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί είναι από τα λίγα έργα που δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, αν και ο Σέξπιρ είναι νέος όταν το γράφει. Πρόκειται για μία κωμωδία στην αρχή που, όπως όλες, όπως και η ίδια η ζωή, μπορεί να γυρίσει σε τραγωδία. Από την ευχάριστη διάθεση και το παιχνίδισμα περνάει στο σκοτάδι. Από εκεί και πέρα ο έρωτας είναι μια επαναστατική πράξη. Ιδίως για τις ηλικίες στις οποίες αναφέρεται στο έργο», επισημαίνει ο σκηνοθέτης.

Η παράσταση είναι κατάλληλη για άνω των 16 ετών. «Υπάρχουν κάποιες σκηνές συνεύρεσης του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Είναι όμως και έντονος ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούν το σώμα τους όλοι οι ήρωες. Έχουμε δηλαδή μία ακρότητα σε αυτό. Το έργο είναι ακραίο έτσι και αλλιώς, οπότε μαζί με τη χρήση του γυμνού και των πράξεων που συμβαίνουν, ήθελα να γνωρίζει ο κόσμος τι περιέχει. Πολλοί θεωρούν ότι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα είναι απλώς μία ρομαντική ιστορία γραμμένη σαν ένας πίνακας της εποχής. Στην πραγματικότητα είναι ένα πάρα πολύ σκληρό έργο. Μιλάει για το επείγον της ηλικίας, για την ανάγκη του έρωτα, για την ανάγκη της πράξης, για τη βία που είναι ωμή, ξεκινάει από το πουθενά και δεν είναι σημείο του καιρού μας. Η βία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα έχοντας τα ίδια μέσα. Με μαχαίρι σκοτώνονται στο τέλος ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, με μαχαίρι σκοτώνονται και σήμερα οι έφηβοι στις συμμορίες», καταλήγει ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Πρεμιέρα: Σάββατο 25 Ιανουαρίου στις 21:00

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19.01.2025

Loader