Γράφει
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Ο άνθρωπος, από καταβολής κόσμου, πάντα πίστευε σε ένα θαύμα. Σε κάτι υπερφυσικό, απροσδόκητο, λυτρωτικό που θα έρθει τη στιγμή που όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Κάπως έτσι περιμένουμε κι εμείς, επιβάτες και επισκέπτες της Θεσσαλονίκης, τον Νοέμβριο. Μόνο που το θαύμα έχει όνομα: ΟΑΣΘ.
Για έναν μήνα, ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης θα κληθεί να καλύψει όλη τη μετακίνηση του επιβατικού κοινού, όσο το μετρό θα είναι κλειστό για τις δοκιμαστικές διαδρομές της Καλαμαριάς. Ένας ολόκληρος μήνας, με το δίκτυο του μετρό εκτός λειτουργίας, και με τους γνωστούς – και ταλαιπωρημένους – Θεσσαλονικείς να ψάχνουν πάλι τρόπο να φτάσουν στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στο γιατρό, στο σπίτι.
Και εδώ αρχίζει η αμφιθυμία: δεν είμαστε ούτε απαισιόδοξοι, ούτε μεμψίμοιροι, ούτε “όλα τα βλέπουμε μαύρα”. Απλώς, όλο -μα όλο- το παρελθόν του ΟΑΣΘ μάς προδιαθέτει αρνητικά. Δεν χρειάζεται καν να το πει κανείς δυνατά. Το θυμόμαστε όλοι: λεωφορεία που δεν έρχονται, διαδρομές που «κόβονται», οδηγοί που προσπαθούν να καλύψουν κενά, κόσμο να στριμώχνεται μέχρι την τελευταία ανάσα. Και το χειρότερο, η αίσθηση ότι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας είναι καταδικασμένη να ζει με τις αστικές της συγκοινωνίες σε μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Τι δεν έχει υποστεί η Θεσσαλονίκη σε ταλαιπωρία τα τελευταία χρόνια; Από τη μισή δεκαετία των έργων του μετρό μέχρι τα καλοκαίρια χωρίς κλιματισμό, από τις στάσεις χωρίς σκίαση μέχρι τα λεωφορεία που γίνονται παρανάλωμα ή εξαφανίζονται από τις εφαρμογές παρακολούθησης, όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό απογοήτευσης που δύσκολα ανατρέπεται. Κι όμως, αυτή τη φορά, ελπίζουμε. Ειλικρινά ελπίζουμε να είναι αλλιώς.
Γιατί η συγκυρία είναι δύσκολη. Ο Νοέμβρης φέρνει βροχές, φέρνει κρύο, φέρνει την ανάγκη να κινείται η πόλη με ρυθμό και όχι με αγανάκτηση. Είναι χειμώνας, οι γιορτές πλησιάζουν, τα μαγαζιά περιμένουν τον κόσμο, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι γεμάτα, και η καθημερινότητα έχει επιτέλους αποκτήσει μια κανονικότητα που κανείς δεν θέλει να χάσει. Μετά από τόσα χρόνια αναμονής για το μετρό, το να ξαναγυρίσουμε στο χάος των λεωφορείων μοιάζει σχεδόν ανεπίτρεπτο.
Δεν ζητάμε θαύματα, αν και ξεκινήσαμε έτσι. Ζητάμε απλώς να λειτουργήσει ό,τι υπάρχει, με σχέδιο, σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Να υπάρξουν έκτακτα δρομολόγια, επαρκής ενημέρωση, συντονισμός με τον δήμο, με την Τροχαία, με τις ανάγκες της πόλης. Να αποδείξει ο ΟΑΣΘ – έστω και τώρα – ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος μιας μητρόπολης και όχι μιας πόλης των 45 λεπτών αναμονής.
Η Θεσσαλονίκη δεν αντέχει άλλο να κάνει υπομονή. Θέλει απλώς να φτάνει εγκαίρως. Αν τα καταφέρει ο ΟΑΣΘ αυτόν τον Νοέμβρη, θα είναι πραγματικά ένα μικρό θαύμα. Και ποιος ξέρει; Ίσως τότε αρχίσουμε πάλι να πιστεύουμε, όχι στα θαύματα, αλλά στους ανθρώπους και τον επαγγελματισμό τους.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 25-26.10.2025