Γράφει
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Παρασκευή πρωί. Τηλεφωνείς σε δημόσια υπηρεσία. Ποιος να απαντήσει; Πάλι καλά που δεν βγαίνει αυτόματος τηλεφωνητής να σου πει: τρελός είσαι άνθρωπέ μου; Δεν ξέρεις πως χθες ήταν αργία- Πρωτομαγιά γαρ- κι αύριο Σάββατο;
Πεισμώνεις. Επιμένεις να τηλεφωνείς. Κάποια στιγμή το σηκώνει ένας και σου λέει ότι ο αρμόδιος υπάλληλος λείπει. Ρωτάς πώς μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου. "Καλέστε από Δευτέρα" σου απαντά ορθά κοφτά.
Το έπιασες το… υπονοούμενο που λέει και το ανέκδοτο.
Χαμογελάς με το πάθημά σου. Γιατί να θυμώσεις; Αυτοί φταίνε που διάλεξες αυτήν την μέρα να κάνεις τη δουλειά σου; Χάθηκε η Δευτέρα ή ακόμη καλύτερα η Τρίτη, μήπως και οι άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν στην επιστροφή ή έχουν τα νεύρα τους που είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν...
Δεν θα τα έγραφα αυτά, καθώς δεν είναι και κάτι άγνωστο ή ασύνηθες να υπολειτουργεί- ουσιαστικά να μην λειτουργεί- μια δημόσια υπηρεσία στην Ελλάδα, μια υποτίθεται εργάσιμη μέρα ανάμεσα σε δύο αργίες.
Απλά έτυχε να μιλήσω με τον γιο μου που ζει κι εργάζεται στην μητρόπολη του σκληρού καπιταλισμού Ελβετία κι έκπληκτος πληροφορήθηκα ότι εκεί δεν εργάζονται ανάμεσα σε δύο αργίες.
Γνωρίζουν οι άνθρωποι πως μια εργάσιμη μέρα ανάμεσα σε δύο αργίες, οι μισοί παίρνουν άδειες με διάφορες αφορμές και οι άλλοι μισοί είτε δεν μπορούν να καλύψουν το κενό για να λειτουργήσει η υπηρεσία, είτε είναι εκνευρισμένοι από την…λούφα των συναδέρφων τους και κάνουν χαβαλέ.
Τι έκαναν λοιπόν με αυτήν την πραγματικότητα;
Ούτε μπήκαν στον πειρασμό να… κυνηγήσουν τους αδειούχους, ούτε να πιέσουν τους παρόντες να εργαστούν σκληρά και να αποδώσουν έργο καλύπτοντας το κενό των απόντων.
Αποφάσισαν να μείνει κλειστή η υπηρεσία και άπαντες να οφείλουν να καλύψουν αυτό το χαμένο 8ωρο συμπληρώνοντας το είτε με επιμήκυνση ωραρίου, είτε με μια μέρα άδειας κλπ. Και μάλιστα αυτή η ρύθμιση- κλειστή υπηρεσία- δεν έγινε την τελευταία στιγμή αλλά από την αρχή του χρόνου (είδαν οι άνθρωποι αν υπάρχει μια ή δυο περιπτώσεις τέτοιες τον χρόνο που διανύεται και μερίμνησαν εγκαίρως).
Να σημειώσω επίσης ότι ο γιος μου, δεν εργάζεται σε κάποια δημόσια υπηρεσία, αλλά σε μια μεγάλη ιδιωτική κατασκευαστική εταιρεία στη οποία οι επικεφαλής (ιδιοκτησία, μέτοχοι, διευθυντικά στελέχη) λαμβάνουν αποφάσεις με γνώμονα το συμφέρον της εταιρείας, το οποίο θεωρούνπως συμβαδίζει με το συμφέρον και των εργαζόμενων σε αυτήν.
Έτσι, ούτε η υπηρεσία έχασε, ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε το κλίμα οξύνθηκε.
Ακριβώς δηλαδή το αντίθετο με αυτό που γίνεται εδώ.
* Από αυτά τα απλά θα πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα στο ελληνικό δημόσιο αλλά και στις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες της χώρας μας. Καλή η…ταξική πάλη και τα νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, αλλά πριν φτάσουμε στα άκρα, ας λύσουμε προς το κοινό συμφέρον κάποια απλά πράγματα με την λογική, αποδεχόμενοι την βασική αλήθεια πως τα πράγματα που μπορούν να λυθούν με αμοιβαίο όφελος, καλό θα είναι να λύνονται μακριά από πείσματα, εγωισμούς, τσαμπουκάδες και κρύψιμο πίσω από συμβάσεις, δικαιώματα και υποχρεώσεις.
* Σε αντίθεση με μια τέτοια λειτουργία στην οποία βλέπουμε το ορθό, το δίκαιο και το αμοιβαίο συμφέρον, εμείς εδώ στην Ελλάδα προτιμούμε να εθελοτυφλούμε. Να ταμπουρωθούμε πίσω από τα δικαιώματα των εργαζόμενων ή τις εργασιακές τους υποχρεώσεις και παριστάνοντας τους αυστηρούς και τους άτεγκτους, οδηγούμε τα πράγματα στο χειρότερο δυνατόν: ούτε δουλειά να γίνεται, ούτε να είναι κανείς ευχαριστημένος.
Μήπως όμως μια τέτοια λογική δεν μας χαρακτηρίζει και σε όλους τους τομείς στους οποίους επιχειρείται να εκσυγχρονιστεί και να εξορθολογικοποιηθεί το ελληνικό δημόσιο;
Δείτε για παράδειγμα την περίπτωση της αξιολόγησης. Χρόνια την ακούμε και ποτέ δεν την βλέπουμε.
Οι της διοίκησης αδυνατούν να καθορίσουν το ποιοι αξιολογούν, με ποια κριτήρια, ποιες οι επιπτώσεις της αξιολόγησης κλπ, ενώ οι εργαζόμενοι προσπαθούν να ματαιώσουν κάθε αξιολόγηση επικαλούμενοι κάθε δικαιολογία που μπορεί να εφευρεθεί.
Φασαρίες, απειλές, πείσματα, κινητοποιήσεις και φτου κι από την αρχή.
* Χρόνια μετά, κάτι ξεκίνησε να γίνεται σε κάποιες μικρές υπηρεσίες (διοικητικοί πανεπιστημίων κλπ) και κάποιες μικρές κατηγορίες εργαζόμενων στο δημόσιο (νηπιαγωγοί κλπ).
Χαρτιά από εδώ, χαρτιά από εκεί, αξιολογητές από εδώ, αξιολογούμενοι από εκεί και ώ του θαύματος, ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΡΙΣΤΕΥΣΑΝ.
Όλοι οι υπάλληλοι , με άριστα το εκατό, πήραν εκατό. Ούτε 99,9 δηλαδή. Τόσο άριστοι. Έτσι τους βαθμολόγησαν οι προϊστάμενοί τους και έτσι βαθμολόγησαν κι αυτοί τους προϊσταμένους τους. Είναι αυτό που λέμε, μας δουλεύουν αυτοί, τους δουλευουμε εμείς και στην τελική ΔΟΥΛΕΥΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ, ή για να το πώ συμπερασματικά, τρώμε και πίνουμε άπαντες στην υγεία του κορόιδου, που δεν είναι άλλο από την συλλογική μας συνείδηση και το καημένο ελληνικό δημόσιο που δεν μπορεί να αλλάξει στο παραμικρό.
* Έβαλαν μελετητές να ερευνήσουν και να καταγράψουν, τους πλήρωσαν του κόσμου τα λεφτά και κατέληξαν σε ένα σχέδιο αξιολόγησης. Με τα πολλά κατάφεραν να το περάσουν και να το επιβάλλουν (τυπικά). Ανέθεσαν τον ρόλο του αξιολογητή σε σοβαρούς ανθρώπους, πρόβλεψαν εξτρά αμοιβές σε αυτούς, προγραμμάτισαν γραμματειακή υποστήριξη (νέες δαπάνες) για να υλοποιήσουν το πλαίσιο που εγκρίθηκε και τελικά, σε μια ομολογουμένως αντιπαραγωγική και άρρωστη υπηρεσία, όλοι άριστοι. Ας τους δώσουν και μπόνους επιβράβευσης της αριστείας τους!!!
* Άντε να εξηγήσεις τώρα στους χαρτογιακάδες ότι το ζητούμενο δεν είναι να πεις ότι έκανες κάτι, αλλά να φέρεις αποτέλεσμα. Στο αποτέλεσμα κρίνονται οι δράσεις κι όχι στην πρόθεση και την προσπάθεια.
Εννοείται ότι τώρα ψάχνουν τι πρέπει να αλλάξει στο σύστημα αξιολόγησης και στον τρόπο υλοποίησής του.
Τις ευχές μου, ώστε σε μερικά χρόνια να ανακαλύψουν μερικά αυτονόητα, με πρώτο ότι δεν αρκεί να ξεπατικώσεις από το εξωτερικό ένα πετυχημένο εκεί πρωτόκολλο αξιολόγησης και να νομίσεις πως έκανες μια σπουδαία μεταρρύθμιση…
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 04.05.2025