Με μεγάλη ευκολία μπορούμε να πούμε πως ισχύει και η αντίστροφη διατύπωση. Τραμπ: το χαϊδεμένο παιδί του Πούτιν. Αυτό, το δεύτερο, το βρίσκω πιο κοντά στην πραγματικότητα. Ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της KGB υπερέχει σαφώς στην εν γένει συγκρότησή του, όταν συγκρίνεται με έναν αμερικάνο επιχειρηματία που αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική σε σχετικά προχωρημένη ηλικία. Έτσι, είναι λογικό στη μεταξύ τους σχέση ο Πούτιν να έχει το πάνω χέρι και για διάφορους άλλους λόγους.
Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά αυτό που είπε προχθές ο Ντόναλντ Τραμπ. «Ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας είναι ο πόλεμος του Μπάιντεν, όχι ο δικός μου». Φυσικά θα ήταν πολυτέλεια να περιμέναμε από τον αμερικανό Πρόεδρο να παραδεχθεί πως ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας είναι ο πόλεμος μεταξύ ενός επιτιθέμενου πανίσχυρου κράτους και μίας πολύ μικρότερης χώρας που αμύνεται. Στη σκέψη του Τραμπ τα πάντα λειτουργούν με τρόπο ισοπεδωτικό. Αυτές οι ολοφάνερες διακρίσεις δεν γίνονται ορατές είτε γιατί δεν το μπορεί είτε γιατί δεν το θέλει, λόγω της σχέσης που έχει με τον Πούτιν.
Όμως σε αυτήν τη δήλωση που έκανε ο αμερικανός Πρόεδρος, μέσω του Διαδικτύου, είπε και άλλα ακόμα χειρότερα. Διότι πώς να χαρακτηρίσουμε την παρακάτω παράγραφο; « όταν ξεκινάς έναν πόλεμο πρέπει να ξέρεις ότι μπορεί να τον κερδίσεις. Δεν ξεκινάς έναν πόλεμο με κάποιον που είναι 20 φορές πιο ισχυρός από εσένα». Προφανώς, στο μυαλό του Τραμπ είναι σχηματισμένη η πεποίθηση πως η Ουκρανία εισέβαλε στη Ρωσία και τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Ειδάλλως φρονεί πως το κάθε μικρότερο κράτος θα πρέπει να παραδίνεται αμαχητί στις ορέξεις του κατά πολύ ισχυρότερου αντίπαλού του. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.
Αν ζούσε σε άλλη εποχή, θα κατηγορούσε τους Έλληνες που το 1940 αντιστάθηκαν νικηφόρα στον υπέρτερο συντριπτικά ιταλικό στρατό και δεν τον άφησαν ανενόχλητο να καταλάβει την Ελλάδα. Και δυστυχώς υπάρχουν έλληνες πολίτες που θαυμάζουν τον ρώσο δικτάτορα.
Στο ουκρανικό μέτωπο βλέπει ο αμερικανός Πρόεδρος να θρυμματίζονται όσα υποστήριζε πως θα σταματήσει την αιματοχυσία μέσα σε 24 ώρες, προφανώς ένα σχήμα λόγου καθ’ υπερβολήν. Κατά τα φαινόμενα ο πόλεμος εκεί θα σταματήσει μόνον όταν ο Πούτιν πάρει αυτά που θέλει 100%. Δεν τον ενδιαφέρει ουδόλως ότι έτσι εκθέτει τον Ντόναλντ Τραμπ. Απόδειξη πως, ενώ βρισκόταν στο τραπέζι η εκεχειρία, ο ρωσικός στρατός έπληξε αμάχους στην πόλη Σούμι με πάνω από 30 νεκρούς. Μία ενέργεια-πρόκληση και προς τη διεθνή κοινότητα και προς τον ίδιο τον Τραμπ ο οποίος δεν βρήκε να πει μία κουβέντα καταδίκης του αποτρόπαιου συμβάντος.
Πολλά έχουν γραφτεί για τις ημέρες και τις νύχτες του Τραμπ στη Μόσχα στη δεκαετία του 1980. Και άλλα τόσα για τη συμβολή Ρώσων χάκερς στην εκλογική νίκη του το 2016. Πιθανόν αυτά τα δύο να πηγαίνουν μαζί. Πάντως σήμερα ένα είναι βέβαιο: Ο Τραμπ βρίσκεται πιο κοντά στον Πούτιν απ΄ ό,τι στους παραδοσιακούς συμμάχους του. Κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό πρωτίστως για την Ευρώπη και ακολούθως και για την αμερικανική δημοκρατία.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 19-20.04.2025