Ο Απόστολος Γκλέτσος ήταν η τελευταία αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Είμαι σίγουρος ότι η πόρτα του κόμματος παραμένει ανοικτή και για άλλες αποχωρήσεις, καθώς το Συνέδριο ανέδειξε όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν τη ριζοσπαστική αριστερά. Πρώτο και κύριο είναι το πρόβλημα του ιδεολογικού προσανατολισμού. Ο Αλ. Τσίπρας τάραξε τα νερά, μιλώντας επάνω σε αυτό το θέμα. Όταν έχεις διατελέσει αρχηγός και πρωθυπουργός κόμματος που ευαγγελίζεται καταστατικά τον σοσιαλισμό, δεν γίνεται να μιλάς για δημοκρατικό καπιταλισμό. Δεν θολώνεις μόνο τα προτάγματα της αριστεράς, προκαλείς και σύγχυση σε έναν κόσμο που σε πίστεψε, σε στήριξε, σε ψήφισε. Θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό και σαφές, αν μιλούσε ο Αλ. Τσίπρας για ξεκάθαρη στροφή στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ίσως ο δημοκρατικός καπιταλισμός στο μυαλό του να παραπέμπει στο Δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ.
Αλλά και χωρίς την παρέμβαση Τσίπρα η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν χαοτική. Αποχωρήσεις, καταγγελίες, το άγος των απλήρωτων εργαζομένων στον ραδιοφωνικό τους σταθμό, ο διεμβολισμός του κόμματος από την Πλεύση Ελευθερίας και η δημοσκοπική πτώση, όλα αυτά έφεραν ακόμα μεγαλύτερη γκρίνια και εσωστρέφεια. Κάποιοι σχολιαστές, ήδη, μιλούν για την αποσύνθεση του χώρου. Ένα φαινόμενο με ιστορικό βάθος. Πάντα η ανανεωτική αριστερά είχε την τάση να πολυδιασπάται λόγω μίας βυζαντινολογικής προσέγγισης των ιδεολογικών προταγμάτων της. Μία κατάσταση που δύο φορές την οδήγησε εκτός Κοινοβουλίου και ενδεχομένως αυτό το κακό να τριτώσει.
Το μοιραίο ερώτημα είναι τι συνέβη; Και η απάντηση είναι απλή. Από τη στιγμή που μετά τις εκλογές του 2023 έπαψε να αποτελεί κόμμα εξουσίας, αποκόπηκε από τους ψηφοφόρους που ψηφίζουν κόμματα εξουσίας. Όπως το 2012 εγκατέλειψαν μαζικά το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο κάνουν τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και πού πάνε; Είναι το επόμενο ερώτημα. Άλλοι, ήδη, στεγάστηκαν στη Ζωή, άλλοι επιστρέφουν στο ΠΑΣΟΚ -διστακτικά είναι η αλήθεια- και οι περισσότεροι περιμένουν. Τι περιμένουν; Έναν αριστερό Μεσσία; Την ενότητα των αποκαλούμενων προοδευτικών δυνάμεων; Ή μήπως έχουν κόψει τους δεσμούς τους με τη ριζοσπαστική αριστερά ολοσχερώς, διότι ήταν περιστασιακοί;
Πάντως, για να τα λέμε όλα, και η περιπέτεια Κασσελάκη συνέβαλε τα μάλα σε αυτήν την νοσηρή κατάσταση. Από την εμφάνισή του ως τη σταλινική εκπαραθύρωσή του, όλη αυτή η διαδρομή άφησε το αρνητικό της αποτύπωμα στον ήδη λαβωμένο, εκλογικά, ΣΥΡΙΖΑ. Και την ευθύνη για όλο αυτό το σκηνικό το έφερε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η πέριξ του Α. Τσίπρα, οι λεγόμενοι «προεδρικοί». Σήμερα είναι αυτοί που ουσιαστικά ελέγχουν το κόμμα μέχρι νεοτέρας διαταγής.
Ίσως το τοπίο να παρουσίαζε λιγότερη ρευστότητα, αν το ΠΑΣΟΚ ήταν σε θέση να επαναπατρίσει το σημαντικότερο κομμάτι των ψηφοφόρων του που το εγκατέλειψαν στην τριετία 2012-2015. Το γεγονός ότι δεν το κατόρθωσε, συντηρεί κάποιες ελπίδες πως ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς μπορεί να ανασυγκροτηθεί. Πολύ δύσκολο, διότι δεν υπάρχει και ο ηγέτης που θα σηκώσει το βάρος της ανασυγκρότησης και θα κρατήσει την πόρτα του κόμματος ανοικτή όχι για αποχωρήσεις αλλά για προσχωρήσεις.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 22.06.2025