Τα χρήματα από τη λεηλασία του ΟΠΕΚΕΠΕ πάνε, πέταξαν. Δεν θα επιστραφούν, και όλα τ΄ άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Σ΄ αυτήν την ιστορία είναι μπλεγμένη η μισή Ελλάδα. Όποια κυβέρνηση αρχίσει να ξηλώνει το πουλόβερ θα εξαφανιστεί από τον χάρτη. Όσοι αισθάνονται ότι απειλούνται θα τη μαυρίσουν. Και οι υπόλοιποι δεν θα την επιβραβεύσουν, γιατί και εκείνοι έχουν άλλες εκλογικές προτεραιότητες, αφήστε που οι μισοί κάποιαν άλλη λαδιά έχουν κάνει για να βουτήξουν δημόσιο χρήμα, οπότε μεταξύ κατεργαραίων, ειλικρίνεια.
Δεν είναι μόνο η Κρήτη όπου η παρανομία θεωρείται παλικαριά. Η χώρα έγινε ένα άθροισμα από Κρήτες. Στη Ζάκυνθο έχουμε τυφλούς που βλέπουν, στη Λάρισα τα χωράφια φτάνουν μέχρι το Μέτσοβο, στη Θεσπρωτία μέχρι και ο τελευταίος του τελωνείου έστηνε παγίδες στους περαστικούς, στη Χαλκίδα η μισή ΔΟΥ εκβίαζε φορολογούμενους, στη Ρόδο παραπέμπεται η μισή πολεοδομία για παθητική δωροδοκία και ανά την Ελλάδα η ΑΑΔΕ ψάχνει να πάρει πίσω τις επιστρεπτέες προκαταβολές που μοίραζε η κυβέρνηση την περίοδο του covid-19 σε διαλυμένες επιχειρήσεις -οι μη επιστρεπτέες πήγαν υπέρ πίστεως και ψήφου. Η ελληνική κοινωνία είναι διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι, έχει πετάξει τον φερετζέ των ηθικών αναστολών που της άφησαν κληρονομιά οι πατεράδες και οι παππούδες της, δεν έχει ενοχές. Κλέβει, εκβιάζει, δωροδοκείται όχι για να βγάλει τον επιούσιο, αλλά για να αγοράσει εξοχικό, μεγαλύτερο SUV, ακριβότερη συλλογή από τσάντες και να ανεβάσει στα social φωτογραφίες από διακοπές στο Μπαλί. Μία κοινωνία καλοπερασάκηδων που αναγνωρίζει στον εαυτό της μόνο δικαιώματα και ποτέ υποχρεώσεις, συβαριτισμός με επιδοτήσεις και βρώμικο χρήμα. Το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» με το οποίο χτίστηκαν δημοσιογραφικές καριέρες την περίοδο της κρίσης, δεν θα ακουστεί αυτήν τη φορά, γιατί εδώ ο κλέφτης κάθεται δίπλα μας, είναι ο πατέρας, ο αδελφός, ο γαμπρός μας, ένας δικός μας άνθρωπος. Παίζουμε τάβλι στο καφενείο. Ενώ τότε, γενικά και αόριστα, ήταν κάποιο «φαύλο πολιτικό σύστημα». Και ο κόσμος έχαφτε ό,τι του σέρβιραν οι λαϊκιστές της δημοσιογραφίας και της πολιτικής.
Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση το παίρνει απόφαση και το παλεύει, έχοντας απέναντι την αντιπολίτευση που θα της λέει ότι κυνηγάει τους μικρούς και αφήνει τους μεγάλους, όπως έλεγαν στον Τρίτση όταν άρχισε να γκρεμίζει αυθαίρετα πρώτα στο κύμα, στο τέλος θα σπάσει τα μούτρα της πάνω στην πραγματικότητα. Ρεαλιστικά μιλώντας, δεν υπάρχει τρόπος για να ανοίξουν όλοι οι φάκελοι, να διασταυρωθούν τα στοιχεία, να συνταχθούν εκθέσεις ελέγχου αρκετά τεκμηριωμένες ώστε να αντέξουν στη δικαστική κρίση, και εντέλει να εισπραχθούν τα κλεμμένα με κατασχέσεις περιουσιών. Τα λαμόγια, όπως συνήθως συμβαίνει με τα λαμόγια, θα έχουν προλάβει να μεταβιβάσουν τις περιουσίες στις συζύγους, στα παιδιά, στα εγγόνια τους. Και αν βρει να κατάσχει, εκεί θα σταματήσει. Πλειστηριασμοί δεν θα γίνουν ούτε μπορούν να γίνουν, γιατί τα ακίνητα θα είναι χιλιάδες, οι αξίες μικρές, το αποτέλεσμα αμφίβολο και εντέλει η διαδικασία ασύμφορη. Οπότε, η λίστα του ΟΠΕΚΕΠΕ θα είναι όπως εκείνη με τους τύπους που ξετρύπωσε η επιμονή της Τρόικας, που δεν δήλωναν τον θάνατο των γονιών τους και συνέχιζαν να τσεπώνουν τη σύνταξη. Και επίσης όπως τότε, έτσι και τώρα, δεν μπορούμε να περιμένουμε σπουδαία πράγματα από την απειλή ποινικών κυρώσεων.
Δυστυχώς, ειδικά οι αγροτικές και κτηνοτροφικές επιδοτήσεις είχαν στην Ελλάδα πολλές σκιές και λίγο φως. Ελάχιστοι τις αξιοποίησαν κατά τον σκοπό τους, για να εκσυγχρονίσουν τις παραγωγικές μονάδες και να σταθούν στην ελεύθερη αγορά. Σχεδόν όλοι βολεύτηκαν με το ξεκούραστο χρήμα που γινόταν περισσότερο με τους εκβιασμούς των μπλόκων. Σήμερα, παρά τους ποταμούς δισεκατομμυρίων, η ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία βρίσκονται πιο πίσω από όσο το 1981. Και αυτό είναι το δράμα μέσα στο δράμα…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής" στις 03.08.2025