- Newsroom
Το θρυλικό έργο του Τενεσί Ούλιαμς, «Λεωφορείο ο Πόθος», ξαναζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Αριστοτέλειον, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, με την Αλεξία Καλτσίκη στο ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά. Τον κόσμο της Μπλανς, συνθέτει μια σπουδαία ομάδα ηθοποιών με τους Αινεία Τσαμάτη, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Γιώργο Ζυγούρη, Γιάννη Κόραβο και Ιωάννα Ραμπαούνη.
[Τι είναι καρδιά μου; Έχασες τον δρόμο σου;]
Η Μπλανς Ντιμπουά, μια έκπτωτη μεγαλοαστή από τον Αμερικανικό νότο, φτάνει αιφνίδια στη Νέα Ορλεάνη, στο σπίτι της αδερφής της Στέλλας, όπου ζει με τον Πολωνό σύζυγό της Στάνλεϊ Κοβάλσκι, για να μείνει μαζί τους. Η συγκατοίκηση αυτών των τριών θα είναι οριακή. Η σύγκρουση της κοινωνίας των ψευδαισθήσεων και της προσκόλλησης στο παρελθόν (Μπλανς) με την κοινωνία της επιβίωσης, της ορμής και του πραγματισμού (Στάνλεϋ) θα είναι συντριπτική.
Η Μπλανς έρχεται για να πεθάνει.
Η Μπλανς ψάχνει καταφύγιο.
Η Μπλανς ψάχνει μέρος να κρυφτεί από το φως.
Η Μπλανς είναι η συμπύκνωση μιας τάξης που έχει τελειώσει και δεν μπορεί να δεχθεί το τέλος της.
Η Μπλανς είναι η τελευταία ποιήτρια της εποχής της.
Για το έργο και την παράσταση:
Ο Τενεσί Ουίλιαμς με το αριστουργηματικό του έργο "Λεωφορείο ο Πόθος" μας παραδίδει μια σκληρή πραγματεία για το πώς ο ρομαντισμός καταπνίγεται και σαρώνεται από την πραγματικότητα, από το σκληρό πόδι της ανάπτυξης που δεν αφήνει χώρο στην ποίηση. Το όνειρο της ανάπτυξης πνίγει στο πέρασμά του την παρέκκλιση, την ασθένεια, οτιδήποτε δεν χωράει σ’ αυτήν και εμποδίζει τον καλπασμό της.
Η Μπλανς σ’ αυτόν τον τερματικό σταθμό που την αφήνει το λεωφορείο με το παράδοξο όνομα "Πόθος", θα έρθει αντιμέτωπη με το τραύμα της και όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Η αναμέτρηση της Μπλανς και του Στάνλεϋ είναι οριακή. Η μάχη για επικράτηση θα φτάσει στο πιο φρικιαστικό τέλος.
Ο Στάνλεϋ Κοβάλσκι, Πολωνός μετανάστης - τραυματισμένος από τον ρατσισμό - σε μια Αμερική που καλπάζει και προσπαθεί να ορθοποδήσει, και υπόσχεται οικονομική ανέλιξη στην εργατική τάξη και από την άλλη η Μπλανς Ντυμπουά: μια έκπτωτη γαιοκτήμονας που έχει χρεοκοπήσει αλλά ακόμα ζει στο παρελθόν, στη φαντασίωση της ευημερίας αλλά και μέσα στα αδιαχείριστα τραύματα της νιότης της (μια εποχή και μια τάξη που έχει τελειώσει και δεν μπορεί να δεχτεί το τέλος της).
Σ’ αυτό το πολύβουο και ιδιότυπο "γκέτο", το σπίτι της Στέλλας και του Στάνλεϋ, οπού θα μείνει η Μπλανς, μη έχοντας πουθενά αλλού να πάει, θα ξυπνήσουν οι πιο υπόγειες και σκοτεινές επιθυμίες της. Ένας τόπος γεμάτος ζωή και ένστικτο που θα φέρει την Μπλανς - ένα πρόσωπο πνευματικό, διαλυμένο, κρυμμένο στο νεανικό της τραύμα - αντιμέτωπη με τα ελλείμματα της και την πραγματικότητα.
Η παράσταση είναι μια επίσκεψη στο μυαλό της Μπλανς - στις διογκώσεις και τις φαντασιώσεις της τραυματισμένης της ύπαρξης.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικό: Μαρία Πανουργιά
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Μουσική: Γιώργος Ραμαντάνης
Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτης Γκιζώτης
Artwork, Φωτογραφίες & Video: Γκέλυ Καλαμπάκα
Δημόσιες Σχέσεις & Επικοινωνία: Ρίτα Σίσιου
Social Media: Renegade Media
Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη
ΔΙΑΝΟΜΗ
Μπλανς Ντιμπουά: Αλεξία Καλτσίκη
Στάνλεϊ Κοβάλσκι: Aινείας Τσαμάτης
Στέλλα Κοβάλσκι: Δήμητρα Βλαγκοπούλου
Μιτς: Γιώργος Ζυγούρης
Στιβ: Γιάννης Κόραβος
Ευνίκη: Ιωάννα Ραμπαούνη
Διάρκεια : 130’
Παραστάσεις :
Παρασκευή : 9.00 μμ
Σάββατο : 5.30 μμ & 9.00 μμ
Κυριακή: 7.00 μμ
Τιμές εισιτηρίων : 17 €, 20€, 23 €, 25€
Προπώληση : MORE.COM & Ταμείο Θεάτρου (2310 262 051)
https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/leoforeio-o-pothos-thessaloniki/αν
Έγραψαν για την παράσταση :
Εξαιρετικές ερμηνείες και αριστουργηματική σκηνοθετική απόδοση του διάσημου έργου, που αναδεικνύει όλη τη δυναμική του συγγραφικού σύμπαντος, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί το δικό της διακριτό στίγμα. (ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ)
Η παράσταση του Δημήτρη Καραντζά καταφέρνει να αναδείξει τη μοναδική ατμόσφαιρα που απαιτεί το έργο από γραφής. Ο ίδιος ο Τενεσί Ουίλιαμς άλλωστε, μέσα από τις σκηνικές του οδηγίες, δημιουργεί περιβάλλοντα που ξεπερνούν την απλή αναπαράσταση της πραγματικότητας. (NEWS 24/)
Δεν θέλει μαγεία ο Δημήτρης Καραντζάς, θέλει ρεαλισμό σε αυτή την παράσταση που έφτιαξε, κρατώντας στα χέρια του την κλεψύδρα του χρόνου. Ο κόσμος έχει αλλάξει, οι εξουσίες έχουν αλλάξει χέρια, ο ρατσισμός σιγοβράζει όπως το καλοκαίρι στη Νέα Ορλεάνη, οι ρομαντικοί συνθλίβονται, οι οραματιστές ακυρώνονται, οι αδύναμοι είναι σκουπίδια (iefimerida)
Μια παράσταση αναφοράς στο θεατρικό μας γίγνεσθαι. Μια πολύτιμη σκηνική επαναδιατύπωση που την κατατάσσει ανάμεσα στις σημαντικότερες παραστάσεις που έχουν γίνει από τη γραφή του έργου μέχρι σήμερα (ελculture,gr)
H προσέγγιση του Δημήτρη Καραντζά, αναδεικνύοντας την πιο γήινη εξ ου και γεμάτη πληγές, τραύματα, ατέλειες και ζωτικά ψεύδη φύση των ηρώων του. Προχωρώντας όλο και πιο βαθιά στην αναγνώριση ενός περιβάλλοντος φόβου και βίας όπου αναμφίβολα ζούμε, η ματιά αυτή δεν έρχεται μόνο ως δόκιμη αλλά ως αληθινή ανάγκη ανάγνωσης των συμπτωμάτων που έχουν παρόν, κυρίως γιατί έχουν παρελθόν από την εποχή του Τένεσι Ουίλιαμς και πολύ, μα πολύ παλαιότερα. Το ευτυχές είναι πως η σκηνοθεσία του Καραντζά δεν ενδίδει σε μια στεγνή, «εδώ και τώρα» αφηγηματική συνθήκη, αλλά αναδεικνύει την εσωτερικότητα και τα ψυχικά τοπία των ηρώων, όπου και φωλιάζει η συγκίνηση και υψώνεται η ποίηση. (monopoli.gr)
Ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετώντας το «Λεωφορείο ο πόθος» στο Θέατρο Προσκήνιο, έχοντας διαβάσει εξονυχιστικά το έργο και τανύζοντας όσο χρειάζεται τον ρεαλισμό, χωρίς να υπονομεύει την ποιητική του υφή και το ρευστό ψυχαναλυτικό του φορτίο, χαρίζει στο κοινό μια αναμφίβολα πυκνή και σημαντική παράσταση. (TO BHMA)
Η σκηνοθεσία του «Λεωφορείου ο Πόθος» από τον Δημήτρη Καραντζά βαδίζει με στέρεο βήμα επάνω στα ίχνη του έργου του Ουίλιαμς, αλλά «διαβάζει» και κάτω από τις γραμμές, διεκδικεί περισσότερη ορατότητα, αντιπαρέρχεται παραστασιολογικές μυθολογίες. Με άλλα λόγια, τολμά, και μάλιστα με αφοπλιστική παρρησία, που προδίδει μια αίσθηση απόλυτου ελέγχου από τον σκηνοθέτη των κομβικών «νευρώνων» αυτού του αριστουργήματος. Η οπτική του Καραντζά δεν περιορίζεται στη δημιουργία ταμπλώ καταστάσεων με ζωηρά χρώματα που προκαλούν οριζόντια αισθητικές εντυπώσεις. Στοχεύει βαθύτερα, αναδεικνύοντας την κοινωνική και πολιτική διάσταση της τρέλας, τη στέρηση ζωτικών χώρων και την ανεπάρκεια του πολιτισμού εκείνου που ευαγγελίζεται τάξη και καθαρογραμμένες λύσεις, ενώ, στην πραγματικότητα, κυοφορεί υπαρξιακές κρίσεις, ψυχική ασφυξία, απροσπέλαστα αδιέξοδα. Ο ρεαλισμός που λαξεύει ο Δημήτρης Καραντζάς παρουσιάζει εικόνες σάρκινες, ανάγλυφες, διαυγείς, χειροπιαστές, παλλόμενες, επιτρέποντας στον ποιητικό οίστρο του Ουίλιαμς να υπάρχει και να αναπνέει, χωρίς, ωστόσο, να υποκύπτει σε μελοδραματικά σχήματα.(culturenow)
Ο Δημήτρης Καραντζάς σεβάστηκε απόλυτα ότι το Λεωφορείο ο Πόθος είναι έργο με κλασική δομή και γραμμική αφήγηση. Η διαδοχή των σκηνών ακολουθεί χρονολογική σειρά προς τα εμπρός, από την αρχή ως την τελική έκβαση. Παράλληλα όμως, η συνεχής κίνηση από το εσωτερικό του σπιτιού προς τον έξω χώρο, η χρήση της μουσικής και οι φωτισμοί, όλα ενισχύουν την δράση και κρύβουν συμβολισμούς για τα μεγάλα θέματα που πραγματεύεται το έργο. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο «πόθος – θάνατος» διατρέχει το έργο και τα σύμβολά του είναι στην παράσταση του Καραντζά απόλυτα ευδιάκριτα (mytheatro.gr)
Ο Δημήτρης Καραντζάς καταθέτει μια σαγηνευτική όσο και ανατρεπτική παράσταση δημιουργώντας μια ρωγμή στη μυθολογία που ακολουθεί το έργο εδώ και χρόνια. Ο Καραντζάς διαμορφώνει ένα σκηνικό σύμπαν στο οποίο κυριαρχεί πλήρως ο ωμός ρεαλισμός, ο κόσμος της εργατικής τάξης του Στάνλεϊ και της Στέλλας (αδελφή της Μπλανς), στον οποίο προσπαθεί να βρει μια θέση η εύθραυστη παρουσία της Μπλανς μαζί με τον απόηχο μιας καταρρέουσας αριστοκρατικής τάξης. Δύο κόσμοι που μοιραία θα συγκρουστούν, δημιουργώντας πόλους έλξης και απώθησης. Μια σύγκρουση που υποκινείται από μια ενστικτώδη αντιπαλότητα και έναν υφέρποντα νοσηρό ερωτισμό. Το ευφυές σκηνικό της Μαρίας Πανουργιά, με το αυστηρά μετωπικό στήσιμο, αποτυπώνει με ακρίβεια αυτό που ο Καραντζάς θέλει να ανασύρει μέσα από το έργο του Ουίλιαμς. Να γίνει ορατή, προκαλώντας μια γροθιά στο στομάχι του θεατή, αυτή η σύγκρουση μέσα σε ένα στενόμακρο, ασφυκτικό χώρο, δύο δωματίων, χωρίς καθόλου βάθος, που τα χωρίζει μια πλαστική κουρτίνα.(clickatlife.gr)
