Εδώ ζούμε! Δεν πετούσαμε στα σύννεφα, ώστε να πιστέψουμε ότι το μπλόκο της «Βιοκαρπέτ» πέρασε στην ιστορία όταν άρχισε η κρίση. Αυτά τα πράγματα έχουν εισχωρήσει στο DNA του αγροτικού κόσμου, δεν χάνονται μέσα σε δέκα χρόνια. Πιστέψαμε, όμως, ότι οι σκηνοθέτες του έργου θα επανέρχονταν με κάποια παραλλαγή. Πού τέτοια τύχη! Οι άνθρωποι έβγαλαν από το μπαούλο τη σκονισμένη κόπια και το πάνε περιοδεία.
Τις προάλλες στις Σέρρες, προχθές στη Λιβαδειά, είδαμε το «προσεχώς». Όπου πηγαίνει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης θα του την «πέφτουν» πενήντα-εκατό άτομα, θα ζητάνε «να μην ερημώσουν τα χωριά» -δηλαδή να μοιράσει χρήμα. Κάποια κάμερα θα είναι εκεί στημένη, το βιντεάκι θα ανεβεί στα social media και θα αναπαραχθεί με τίτλο «αγρότης εξευτελίζει τον Τσιάρα».
Μεγάλο κατόρθωμα, ισάξιο εκείνου στα νοσοκομεία όταν τα επισκέπτεται ο υπουργός Υγείας, και πάντα κάποιος βρίσκεται να του φωνάξει -φυσικά μπροστά στις κάμερες- ότι είναι ανεπιθύμητος. Μιλάμε για τραμπουκισμό ολκής, αλλά τα όρια ανάμεσα στον τραμπουκισμό και στην «αγωνιστικότητα» είναι εδώ και χρόνια δυσδιάκριτα.
Αυτή είναι η προθέρμανση. Μετά έχουμε το κυρίως έργο. Τρακτέρ στους κόμβους των εθνικών οδών, ο τοπικός μπλοκάρχης θα αποφασίζει ποια αυτοκίνητα επιτρέπεται να περνάνε και ποια όχι, φορτηγά τρεις μέρες καθηλωμένα, εμπορεύματα που σαπίζουν, βαρέλια με φωτιές, συνδέσεις με τα κανάλια και γάλα χυμένο στους δρόμους. Η αντιπολίτευση θα μοιράζει χρήμα και η κυβέρνηση, στριμωγμένη από τις λαμογιές με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, θα πληρώσει. Αργά ή γρήγορα. Αρζάν σκαστά, όπως έγραφε ο Τσιφόρος και έλεγε ο Φωτόπουλος.
Και επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς έχει υπόψιν, ό,τι βγει θα βγει από εθνικούς πόρους. Δηλαδή, από τα κορόιδα που φορολογούνται. Τα ίδια που εδώ και πολλά χρόνια πληρώνουν τα πρόστιμα που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση για τις γαλαντομίες των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στους αγροτικούς εκβιασμούς.
Το 2004, όταν ο Σημίτης προσπαθούσε να εξηγήσει στους αγρότες ότι οι κοινοτικές ενισχύσεις προορίζονταν για αναδιάρθρωση και εκσυγχρονισμό των γεωργικών εκμεταλλεύσεων, ώστε αυτές να γίνουν ανταγωνιστικές μέσα στο παγκόσμιο περιβάλλον, ο επερχόμενος πρωθυπουργός Καραμανλής περιερχόταν τα μπλοκ, χτυπούσε πλάτες και υποσχόταν ότι ο ίδιος θα πήγαινε στις Βρυξέλλες για να υπερασπισθεί «τα δίκαια των αγροτών».
Ο λαός δεν ήθελε Σημίτη. Ήθελε Καραμανλή, Αβραμόπουλο, Καμμένο, Αντώναρο, Στυλιανίδη, Μιχάλη Λιάπη και Άρη Σπηλιωτόπουλο. Και διέπραξε ό,τι διέπραξε. Τον Ιανουάριο του 2009 παρακολουθήσαμε σε ζωντανή μετάδοση τον εξευτελισμό του Κράτους, όταν ο υπουργός γεωργίας Χατζηγάκης, διαπραγματευόμενος με τους Κοκκινούληδες («όλα τα λεφτά, όλα τα κιλά») από τηλεοράσεως, συμφώνησε με τους αγρότες ότι εκείνοι θα εμφάνιζαν ανύπαρκτες ζημίες και αυτός θα τους αποζημίωνε από τα αποθέματα του ΕΛΓΑ.
Τις ίδιες μέρες, ο Γιώργος Παπανδρέου κατέβαινε στο λιμάνι του Πειραιά και υποδεχόταν με λουλούδια την απόβαση αγροτών από την Κρήτη. Απίθανα πράγματα! Και, εννοείται, σύσσωμη η αριστερά, απαιτούσε ακόμα περισσότερα. Μόνο μέχρι τότε, η Ελλάδα είχε πληρώσει πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ σε πρόστιμα για κακοδιαχείριση αγροτικών επιδοτήσεων κατά την τελευταία δεκαετία.
Ο λογαριασμός για το «πακέτο Χατζηγάκη» ήρθε από τις Βρυξέλλες τρία χρόνια αργότερα και το κοντέρ έγραψε 500 εκατομμύρια. Που, φυσικά, δεν πλήρωσαν εκείνοι που τα τσέπωσαν παράνομα αλλά τα κορόιδα. Και αν έχετε διάθεση να διαβάσετε μία ιστορία από τις Βρυξέλες, για να δείτε πόσο δίκιο είχε ο Πάγκαλος με το «μαζί τα φάγαμε» και πώς η χώρα έφτασε στη χρεοκοπία, υπάρχει στην «Καθημερινή» η προδημοσίευση του βιβλίου «Η τέλεια καταιγίδα» που συνέγραψε ο Βασίλης Κασκαρέλης. Διπλωμάτης καριέρας που υπηρέτησε ως μόνιμος αντιπρόσωπος στην ΕΕ από το 2004-2009. Να μην ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις…