Χορωδία Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης. «Και επί γης ειρήνη...»

- Newsroom

Οι μέρες που ακολουθούν συνήθως συνοδεύονται από ποικίλες μουσικές εκδηλώσεις.

του Αντώνη Ι. Κωνσταντινίδη

Εμείς επιλέξαμε μια συναυλία στα πλαίσια ενός σχολικού περιβάλλοντος, η οποία, αν και καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με τις εντυπωσιακές ή και κάποτε κραυγαλέες λοιπές εορτινές εκδηλώσεις, εντούτοις ξεχώριζε για την εξαιρετική ποιότητα των ερμηνειών, το ειδικότερο μουσικό ενδιαφέρον που εμπεριείχε, αλλά και τους προβληματισμούς που αναπόφευκτα την ακολούθησαν. Ήταν η χριστουγεννιάτικη συναυλία (15.12.07) της Χορωδίας του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, υπό τη διεύθυνση της Αγγελικής Κρίσιλα, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου δίσκου ακτίνας της χορωδίας, «Και επί γης ειρήνη...».

Τα τελευταία χρόνια, τέτοιες μέρες, η ίδια κυρίαρχη σκέψη με κατατρέχει. Πώς είναι δυνατόν ο τόπος αυτός, που γέννησε την άριστη φιλοσοφία του «μέτρου», να έχει οδηγηθεί σε τέτοιες καταστάσεις παρακμής, υπερβολής και ανούσιας εξωστρέφειας. Οι ατελείωτες, κιτς φωταψίες και τα gala της κοινωνικής κομπορρημοσύνης αποτελούν τη μία, τη φωτεινή όψη του προβλήματος, που πολύ μικρή σχέση έχει με την πνευματικότητα και την απαιτούμενη εσωτερική κάθαρση των ημερών. Η άλλη, η σκοτεινή και περισσότερο υποκριτική όψη, είναι κι αυτή -λίγο πολύ- γνωστή. Η αδικία, η εκμετάλλευση και οι έντονες ανισότητες που καθημερινά κυριαρχούν δεν μπορεί να έχουν καμία σχέση με τη θρησκεία της αγάπης.

ΠΑΙΔΕΙΑ
Το ίδιο πνεύμα της υπερβολής βρίσκεται σε ημερήσια διάταξη και στα σχολεία μας. Οι μαθητές, υπερφορτωμένοι με ατελείωτες ώρες διδασκαλίας, με ανούσια και αναποτελεσματικά μαθήματα, φαίνεται να κυνηγούν μέσα σε μια καθημερινή παραζάλη τις δικές τους χίμαιρες. Επίπλαστες πρακτικές μόρφωσης, που αν και αναγνωρίζουν την ανεπάρκεια των μαθητών μας στη μαθηματική αντίληψη, στη γλωσσική έκφραση και στην άσκηση πρωτοβουλίας, συνεχίζουν να παραμένουν δέσμιες παλαιών αγκυλώσεων και γνωστών συμφερόντων. Και όλα αυτά σ’ ένα ατέρμονο κυνήγι των γνώσεων και όχι της γνώσης. Σε μια μόνιμη επιδίωξη της μόρφωσης όχι όμως και της καλλιέργειας. Σ’ ένα περιβάλλον σκληρό, με συνθήκες έντονου ανταγωνισμού, που έχει εξοβελίσει παντελώς έννοιες όπως η ευταξία, η ευγένεια και ο ανθρωπισμός. Σε μια εκπαίδευση χωρίς φιλοσοφία παιδείας.

ΜΟΥΣΙΚΗ
Στον αντίποδα των παραπάνω φαινομένων, η αθόρυβη και αποτελεσματική εργασία κάποιων φιλότιμων λειτουργών με πάθος για το αντικείμενό τους μπορεί και δίνει έναν άλλο τόνο ελπίδας.
Η Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης είναι το αποτέλεσμα των αντίστοιχων μαθημάτων, στα πλαίσια των γυμνασιακών μουσικών σπουδών. Ένα σύνολο που, αν και είναι εκ των πραγμάτων διαρκώς ανανεούμενο, καταφέρνει στη δωδεκαετή του πορεία να διατηρεί σταθερή την ποιότητά του. Οι αποδόσεις του είναι σε κάθε περίπτωση αξιοζήλευτες, ενώ οι ερμηνείες του αναγνωρίσιμες και ξεχωριστές. Πάνω απ’ όλα, η Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης αποτελεί ένα εργαστήρι έκφρασης στα πλαίσια της ζωής ενός δημόσιου σχολείου, όπου τα παιδιά έρχονται σε καλλιτεχνική επαφή με το απαιτητικό αντικείμενο και μαθητεύουν στο εργώδες και φιλόπονο πνεύμα της καλλιτεχνικής συνύπαρξης και της εκφραστικής συναλληλίας, που υπαγορεύει η πολυφωνική γραφή. Και η επαφή αυτή είναι πραγματικά ανεκτίμητη.
Έχοντας σαρώσει τα βραβεία σε όλους τους σχετικούς πανελλήνιους μαθητικούς διαγωνισμούς η Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης δεν επαναπαύεται στις δάφνες της. Συνεχίζει με συνέπεια, δημιουργεί, εκφράζεται, συνεργάζεται με άλλους καλλιτεχνικούς φορείς, αναζητεί νέες δράσεις και ωριμάζει, διατηρώντας όμως την αρχική της λάμψη, τη νεανική της φρεσκάδα, τη διακριτή ηχητικά φυσιογνωμία της.

Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Ένας ώριμος καρπός αυτής της θετικής και γόνιμης πορείας υπήρξε και το cd που πρόσφατα κυκλοφόρησε και το οποίο ακούσαμε στη συναυλιακή του παρουσίαση. Το θέμα του αντανακλά τη χορωδιακή διάσταση του πνεύματος των Χριστουγέννων, μέσα από τραγούδια που έχουν υποσυνείδητα ταυτιστεί με τον μελωδικό χαρακτήρα των ημερών αυτών στον δυτικό πολιτισμό.
Ο ήχος της χορωδίας υπήρξε συμπαγής, φραστικά δομημένος και εύπλαστος, η ενότητα των μελών αρραγής ενώ η τελική εικόνα συνηγορούσε σε κάθε περίπτωση ότι η μακρινή αυτή πορεία των τριάντα μαθητριών μέχρι την τελική ηχογράφηση δεν ήταν μόνο μια πολύτιμη εμπειρία. Ήταν μάλλον ένα περιπετειώδες ταξίδι στον μαγικό κόσμο της χορωδιακής ζωής, από τις ατελείωτες και κοπιώδεις πρόβες μέχρι την ηχογράφηση και την τελική παρουσίαση.
Εμείς βρεθήκαμε ως απαιτητικοί ακροατές, αλλά δεν μπορέσαμε να μη λικνιστούμε στους ρυθμούς του «Feliz Navidad», να μη θυμηθούμε τη μελωδία από την «Άγια Νύχτα», να μη θαυμάσουμε τη μονωδία στο «Panis Angelicus», ενώ αφεθήκαμε στους θωπευτικούς ήχους του «Dona nobis pacem».
Η κ. Αγγελική Κρίσιλα, σε μια αδιατάρακτη επικοινωνία με τα παιδιά της, κατηύθυνε την ερμηνεία του συνόλου χωρίς ενδοιασμούς στον έλεγχο του ήχου, με ιδιαίτερη πλαστικότητα και ευαισθησία ως προς τα ειδικότερα χαρακτηριστικά των κομματιών.
Ξεχωριστές παρουσίες στη συναυλία, οι οποίες πρέπει να σημειωθούν, υπήρξαν οι καθηγήτριες του οικείου σχολείου Ανθή Τατσιούλη, η οποία απέδωσε εξαιρετικά τα τραγούδια «Νύχτα γλυκιά» και «Λευκά Χριστούγεννα», και η Σοφία Ζουμή, που συνόδεψε τη χορωδία στο πιάνο. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε ιδιαίτερα στους ταλαντούχους μαθητές που συνέβαλαν καθοριστικά στην επιτυχία της εκδήλωσης. Στη σοπράνο Έλενα Ρίστωβ, στον αγχωμένο τενόρο Οδυσσέα Σαρρηγιαννίδη και στον Νίκο Αναδολή με τις εξαιρετικές τζαζ διασκευές του.
Παράδειγμα λοιπόν προς μίμηση η Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, δεν αποτελεί μόνο απτή απόδειξη συλλογικότητας αλλά και της αξίας και της δύναμης του ατόμου στο δημόσιο σχολείο, ως αναντικατάστατου φορέα παιδείας και πολιτισμού.