Γράφει
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Το πρόσφατο περιστατικό στο φέρι μποτ της Θάσου, όπου ένα παιδί με αναπηρία και η καρδιοπαθής συνοδός του ταξίδεψαν στο γκαράζ του πλοίου εν μέσω καύσωνα, δεν είναι απλώς ένα ντροπιαστικό στιγμιότυπο της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι μια βαθιά προσβολή προς κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ισότητας και κράτους δικαίου. Και ναι, όσο κι αν θέλουμε να ελπίζουμε ότι το 2025 μάς βρίσκει με θεσμούς πιο ώριμους, η καθημερινότητα μας διαψεύδει διαρκώς.
Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπατούνται αυτονόητα δικαιώματα, ούτε και θα είναι η τελευταία. Ακόμα και η πρόσφατη νομοθεσία που αφορά την εξυπηρέτηση ευάλωτων ομάδων σε πλοία και δημόσια μέσα μεταφοράς, δεν ήρθε επειδή «είμαστε όλοι ίσοι» ή γιατί κάποια κυβέρνηση αφουγκράστηκε έμπρακτα τις ανάγκες των πολιτών. Ήρθε με το... ζόρι, έπειτα από σκληρούς ακτιβισμούς, παρεμβάσεις οργανώσεων, και σφοδρές αντιδράσεις στην αδιαφορία του κράτους.
Η παρέμβαση του υπουργού Ναυτιλίας Βασίλη Κικίλια ήταν άμεση - όμως ήταν άλλη μία παρατήρηση εκ των υστέρων, ειδικά με δεδομένο ότι αυτός εισηγήθηκε ως αρμόδιος τον σχετικό νόμο για ράμπες στα πλοία και δεν μερίμνησε, όπως διαπιστώνουμε εκ των υστέρων, για την εφαρμογή και τους ελέγχους. Όταν κυβερνάς, δεν έχεις το προνόμιο της διαπίστωσης. Ο ρόλος σου δεν είναι να σχολιάζεις αλλά να εξασφαλίζεις, να προβλέπεις και να εφαρμόζεις. Όσα ψηφίζονται ή εξαγγέλλονται, πρέπει να συνοδεύονται από ελέγχους, λογοδοσία και συνέπεια. Αλλιώς, όλα παραμένουν κενά γράμματα.
Κι αυτό είναι πρόβλημα γενικότερο. Δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο. Το βλέπουμε καθημερινά. Υπουργοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι κάνουν αναρτήσεις στα social media όπου γράφουν «τι θα έπρεπε να γίνεται» λες και είναι σχολιαστές και όχι οι ίδιοι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής. Δεν είναι λίγες οι φορές που η δημόσια ρητορική τους μοιάζει με άρθρο γνώμης ή με κριτική… στην ίδια τους την κυβέρνηση.
Χαρακτηριστική, αν και σε άλλο πλαίσιο, είναι και η πρόσφατη διαδικτυακή κόντρα μεταξύ του υπουργού Άκη Σκέρτσου και της δημοσιογράφου Μαριάνας Πυργιώτη. Ο πρώτος εξέφρασε μια άποψη δημόσια, η δεύτερη απάντησε σκωπτικά: «Αν κυβερνούσατε, αυτά θα κάνατε». Και τότε, τα πράγματα ξέφυγαν, με την αντιπαράθεση να γίνεται viral. Το περιστατικό έφερε στην επιφάνεια μια σημαντική αλήθεια: η άποψη, η κριτική και η διαφωνία δεν είναι ασέβεια. Είναι ευθύνη.
Οι δημοσιογράφοι, οι άνθρωποι της επικοινωνίας και όσοι υπηρετούν τη δημόσια σφαίρα, είτε εργάζονται σε μέσα ενημέρωσης είτε σε θέσεις συμβούλων, δεν παύουν να έχουν δικαίωμα στην άποψη. Η αμοιβή τους δεν συνεπάγεται σιωπή. Αντίθετα, σε μια δημοκρατία, η ελευθερία του λόγου είναι βασικός πυλώνας — όχι εμπόδιο.
Η κριτική δεν είναι πολυτέλεια· είναι εργαλείο προόδου. Και πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η σιωπή και η ανοχή δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν λαό να πάει μπροστά. Αν κάτι χρειάζεται αυτή η χώρα, είναι λιγότερες «παρεμβάσεις» και περισσότερη συνέπεια. Λιγότερα λόγια και περισσότερες πράξεις. Κυρίως όμως, σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όχι μόνο όταν ξεσπά ένα σκάνδαλο, αλλά κάθε μέρα.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 27.07.2025