Όλα τάχει ο μπαξές στην τρέχουσα κινηματογραφική εβδομάδα και υπάρχουν τέσσερες ταινίες που δεν χάνονται με τίποτα. Άρα ,διαλέγετε και παίρνετε, ανάλογα με τα γούστα σας.
Πολύ χαλαρά το αμερικάνικο «Wicked:Μέρος δεύτερο» του Τζον Μ.Τσού. Μάγισσα, από εδώ μάγισσα, από εκεί καταστάσεις feel goad μιούζικαλ, όλα καλά. Στο σινεμά βέβαια.
«Η συμμορία των μάγων 3». Η παρέα ξαναενώνεται. Αυτή τη φορά για να επιχειρηθεί μια ληστεία άνευ προηγουμένου. Μια από τα ίδια στην τρίτη ταινία αλλά και καλά σερβιρισμένα.
Στην αντίθετη πλευρά της ζωής, αυτή του θανάτου και των καταστροφών μας μεταφέρει ο γνωστός Φιλανδός σκηνοθέτης Τζαλμάρι Χελάντςρε με το «Sisu 2: Ο δρόμος της επιστροφής». Ο μοναχικός εκδικητής γυρίζει στο σπίτι όπου ο «κόκκινος στρατός» διέλυσε τα πάντα και σκότωσε την οικογένειά του. Απαιτεί εκδίκηση και γίνεται χαμός. Συμπαραγωγή Φιλανδίας –ΗΠΑ- Ηνωμένου Βασιλείου. Ο σκηνοθέτης τολμάει και δηλώνει: «Η ταινία μου είναι γυρισμένη στο στυλ των ανάλογων του Ιντιάνα Τζόουνς και Τζέιμς Μποντ». Πέρασε και δεν ακούμπησε.
Τώρα ένα πολύ χαριτωμένο, υψηλής αισθητικής και διδακτισμού κινούμενο σκίτσο μεγάλου μήκους, το «Γειά σου Φρίντα». Μαθαίνουμε και βλέπουμε με ωραία αφήγηση και υπέροχα σκίτσα την παιδική ιστορία της Φρίντα Κάγιο, αργότερα περίφημης και διακεκριμένης Μεξικάνας ζωγράφου και φεμινίστριας. Στο είδος του πολύ εξαιρετικό, υψηλής αισθητικής και ιδιαίτερα φεμινιστικό. Πολύ θετική έκπληξη.
Και δεν θα μπορούσα να μην αναφερόμουν στο φιλμ που κέρδισε Χρυσή ΄Αρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου. «Όνειρα» λοιπόν. Η μικρή Τζόαν ερωτεύεται σφόδρα την δασκάλα της κι έτσι εμπνέεται και γράφει εξαιρετικά κείμενα για εκείνην. Μητέρα και γιαγιά καταλήγουν στο συμπέρασμα να μην αναστείλουν την επιθυμία της μικρούλας, με τη σκέψη ότι πιθανόν θα εξελιχθεί σε σπουδαία λογοτέχνη. Ευαίσθητο, διακριτικό, ενδιαφέρον, κοινωνιολογικό. Συνδυασμός Αντονιόνι και Ρομέρ και τιμημένο με Χρυσή Άρκτο στο φετινό φεστιβάλ του Βερολίνου.
«Νυχτερινή εφημερία». Εξαιρετική γερμανοελβετική παραγωγή με τα βραβεία αλλά και την αξία της. Η Φλόρα, χωρισμένη και με ένα κοριτσάκι, λίγο πάνω από τα 30 είναι μια εκπληκτική, αφοσιωμένη, εκπαιδευμένη και ανθρωπίστρια νοσοκόμα. Παρακολουθούμε μια δύσκολη νυχτερινή βάρδιά της σ΄ ένα εξαιρετικό νοσοκομείο στη Ζυρίχη. Φωτογραφία στους τόνους του γαλάζιου, μοντάζ που σε σφυροκοπά και μετατρέπουν την ταινία σε υπαρξιακό θρίλερ. Και η κοινωνική καταγγελία αναφέρεται με στοιχεία στην τρομερή νοσηλευτικού προσωπικού κάτι που εξοντώνει το ήδη υπάρχον. ΄Εξοχο φιλμ, θετική έκπληξη.
Και κλείνω με μια καταπληκτική βραβευμένη ισλανδική ταινία «Η αγάπη που απομένει», που ενθουσίασε στο 66ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Υπήρξε η επίσημη συμμετοχή της Ισλανδίας στα Όσκαρ ως καλύτερη διεθνής ταινία. Ο Μαρκ, ο πατέρας και η ΄Αννα, η μητέρα, έχουν παντρευτεί στα 17 τους και τώρα είναι κάπου εκεί γύρω στα 35.Έχουν μια έφηβη κορούλα και δυό άλλα παιδιά. Μέσα στην παγωμένη, έρημη περιοχή, ο πατέρας ασχολείται με τις ρέγγες και η μητέρα έχει καταπνίξει τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες μεν και ζωγραφίζει εξαιρετικά. Ο χρόνος περνάει, το ζευγάρι συνεχώς ψυχραίνεται, η σχέση αποσυναρμολογείται, όλα πάνε προς αργή διάλυση. Η σκηνοθεσία είναι συνταρακτική, αντονιονική και μινιμαλιστική, ελλειπτική και θραυσματική. Η σύνθεση ετερόκλητων εικόνων (π.χ. η μεγάλη κούκλα ως σκοπευτήριο τοξοβολίας), οι νεκροί χρόνοι, οι πόρτες που κλείνουν, ολοκληρώνουν το κενό, απέραντο, αγεφύρωτο, χαώδες.
