Όταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος συνάντησε το Διονύση Σαββόπουλο
Είχε παρακολουθήσει συναυλία του καλλιτέχνη στην Κωνσταντινούπολη το 2010 - «Τα έργα του είναι γεμάτα ανθρωπιά και Ρωμιοσύνη», είχε δηλώσει ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας
Πολυφωνία και πάλι στην τρέχουσα γιορταστική εβδομάδα και επιθυμώ να αρχίσω όχι με την καλύτερη ταινία αλλά με μία που ασκεί αυτοκριτική. «Η κατάρα στο Σέλμπι Όουκς», λοιπόν, που είναι και η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια ενός πολύ αγαπημένου Αμερικανού κριτικού κινηματογράφου, του Κρις Στάκμαν, με εκατομμύρια ακολούθους στο YouTube. Έγραφε για πολλά χρόνια κριτική, ειδικότητά του οι ταινίες τρόμου, όπως και η πρώτη σκηνοθετική του δουλειά. Οι γονείς μίας κοπέλας την πείθουν ότι η αδελφή της δεν υπάρχει, εξαφανίστηκε πιά οριστικά. Η ηρωίδα δεν πιστεύει και αρχίζει η έρευνα και ο τρόμος. Πολλές σινεφίλ αναφορές, καλή προσπάθεια, αλλά αυτά δεν στηρίζονται από το σενάριο. Σχεδόν μια από τα ίδια.
Λογικά το γεγονός της εβδομάδας αποτελεί η επανεμφάνιση του Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην «Ανεμώνη». Μετά την τελευταία ταινία του «Αόρατη κλωστή» το 2017 είχε ανακοινώσει ότι κόβει το σινεμά, κάτι που τελικά δεν έκανε. Τώρα τον σκηνοθετεί ο γιος του Ρομάν με τον οποίον έγραψαν μαζί το σενάριο. Αργόρυθμη αφήγηση με πολύ λόγο και είναι η ιστορία της επανένωσης δύο «ψυχραμένων» αδελφών μετά από πολλά χρόνια, όταν συνέβησαν παράξενα γεγονότα. Οικογενειακός συναισθηματισμός. Σον Μπιν και Ντάνιελ Ντέι Λιούις μονομαχούν, αλλά όλα αυτά τα ’χουμε δει επανειλημμένα. Οι ξένοι κριτικοί την υπερασπίστηκαν πιθανά λόγω σεβασμού.
Φαντάζομαι όσοι αγαπούν τις μουσικές βιογραφίες και τις λατρεύουν, όπως και ο γράφων, π.χ. τον ζώντα Αμερικανό θρύλο του ροκ Μπρους Σπρίνγκστιν, σίγουρα θα πάνε να δούνε το «Springsteen: Deliver me from nowhere». Στο είδος του καλό αλλά αυτά τα φιλμ δεν έχουν πέραση στην Ελλάδα.
Και πάμε και στο αυστηρά καλλιτεχνικό σινεμά στην πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του βρετανού Χάρι Ντίκινσον. Ο πραγματικός τίτλος του φιλμ είναι «Urchin» που σημαίνει θαλάσσιος αχινός αλλά και αποκλεισμένος, ως μεταφορά έχει την έννοια του αλητόπαιδου, του εγκαταλελειμμένου παιδιού και χωρίς σπίτι. Αυτό ακριβώς είναι και η ιστορία ενός νεαρού, που παρά τις τρομερές δυσκολίες, επιχειρεί να ανακάμψει. Συγκινητικό θέμα, ατμοσφαιρικό και πειστικά γυρισμένο, ευαίσθητο αλλά και μια από τα ίδια σε ανάλογες ταινίες. Συμμετείχε στο φεστιβάλ Καννών στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» όπου κέρδισε το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Παράλληλα κέρδισε στην κατηγορία του το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για την έξοχη υπόδυση του Φρανκ Ντιλέιν στον βασικό ρόλο.
