Γράφει
Ζωή Ε. Γιαννοπούλου
Οι οικογενειακές σχέσεις είναι από τη φύση τους φορτισμένες συναισθηματικά. Όταν, όμως, προκύπτουν διαφωνίες -είτε πρόκειται για διαζύγιο, επιμέλεια παιδιών, διατροφή ή θέματα επικοινωνίας- η σύγκρουση μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε βαθύ ρήγμα, με συνέπειες που συχνά ξεπερνούν τα νομικά όρια και επηρεάζουν την ψυχική υγεία όλων των εμπλεκομένων, ιδίως των παιδιών.
Σε αυτό το ευαίσθητο πεδίο, η διαμεσολάβηση έρχεται να προσφέρει έναν διαφορετικό δρόμο. Αντί για αντιπαράθεση σε αίθουσες δικαστηρίων, προτείνει τη συνεργασία. Αντί για απόφαση που επιβάλλεται από τρίτους, ενθαρρύνει τη δημιουργία λύσεων από τα ίδια τα μέρη, με τη βοήθεια ενός ουδέτερου και εξειδικευμένου διαμεσολαβητή.
Η διαμεσολάβηση στις οικογενειακές διαφορές είναι μία νομική διαδικασία που διέπεται από αρχές, όπως η εκούσια συμμετοχή, η εμπιστευτικότητα, η ισοτιμία και –πάνω απ’ όλα– το συμφέρον του παιδιού. Ο διαμεσολαβητής δεν παίρνει θέση, δεν επιβάλλει λύσεις· φροντίζει να δημιουργηθεί ένα κλίμα ασφάλειας και σεβασμού, ώστε τα μέρη να εκφράσουν τις ανάγκες και τις ανησυχίες τους με τρόπο που να οδηγεί σε ουσιαστική συνεννόηση.
Οι οικογενειακές υποθέσεις δεν είναι απλώς «νομικές διαφορές». Αφορούν ανθρώπινες σχέσεις, μνήμες, δεσμούς και –σε πολλές περιπτώσεις– το παρόν και το μέλλον ανηλίκων παιδιών. Η διαμεσολάβηση λαμβάνει υπόψη αυτήν τη διάσταση και προσφέρει ένα πλαίσιο που εστιάζει όχι στη νίκη ή την ήττα αλλά στη συνέχιση της επικοινωνίας και της συνεργασίας, ιδιαίτερα όταν τα μέρη θα συνεχίσουν να συνυπάρχουν ως γονείς.
Σε πολλές περιπτώσεις, η διαμεσολάβηση οδηγεί σε πιο βιώσιμες και ρεαλιστικές συμφωνίες από αυτές που θα επιτύγχανε μία δικαστική διαδικασία, καθώς οι λύσεις προκύπτουν μέσα από τον διάλογο και αντανακλούν τις πραγματικές ανάγκες των μερών. Επίσης, μειώνεται σημαντικά το ψυχολογικό και οικονομικό κόστος, καθώς η διαδικασία είναι, συνήθως, συντομότερη και λιγότερο επιβαρυντική.
Σε μία εποχή όπου οι οικογενειακές σχέσεις δοκιμάζονται από ένταση, αποξένωση και δικαστικές διαμάχες, η διαμεσολάβηση υπενθυμίζει ότι η σύγκρουση μπορεί να γίνει αφετηρία για κατανόηση και σεβασμό. Ότι το τέλος μίας σχέσης δεν χρειάζεται να είναι και το τέλος της επικοινωνίας.
Γιατί, τελικά, η ειρήνη μέσα στην οικογένεια δεν απονέμεται -χτίζεται.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 18.05.2025